3 maal is scheepsrecht

Tja, ik zit nu al weer een week thuis, en het uit mijn nasi vreten is weer begonnen. Ach, het was leuk zo lang het duurde. Eigenlijk: het is nog steeds leuk. Ik kan eigenlijk niet anders dan er keihard om lachen. Ik had het namelijk al zien aankomen. Het kan namelijk niet zo zijn dat er iets is wat wél goed gaat dit jaar. Ik ben in totaal 3 dagen in Kaprun geweest, maar ik zal het allemaal uitgebreid vertellen. Dan lijkt het in ieder geval langer.

Op donderdagavond reden we weg. Ik zat in de bus toevallig achter een jongen die ik van de Duits lessen kende, en voor twee meisjes die bij mij op de kamer zouden zitten. Ik zat alleen, wat ik eerst jammer vond, maar uiteindelijk bleek dat juist heel fijn te zijn. Want slapen in een bus met 10 centimeter beenruimte is nog al een uitdaging. Al ging het me best goed af. Ik had die donderdag de hele dag in de auto gereden van hot naar her, wat achteraf veel vermoeiender was dan ik me had ingedacht. Safe to day: ik was helemaal gesloopt. In de bus heb ik gelukkig best lekker kunnen pitten, gezien de omstandigheden (60 man dicht op elkaar, geen beenruimte, en 14 uur lang een mondkapje op). Dus toen we de volgende morgen vroeg aankwamen was ik iets wat in de verre verte misschien enigszins op uitgerust gelijkt. Ongeveer. Toen we om 9 uur aankwamen bleken de Oostenrijkers net zo gierig te zijn als Nederlanders, want hoewel het ontbijt nog geserveerd werd, mochten we niet ontbijten, want daar hadden we niet voor betaald. Dus hebben we van 9 uur tot 3 uur op onze kamer gezeten, met een korte tussenpose van de tijd waarin we naar de supermarkt gingen. Om 4 uur hadden we een briefing waarin we een praatje kregen van de Ausbilders die ons vertelden wat de bedoeling was de komende 10 dagen, en kregen we een heerlijke dikke pil mee die we konden gebruiken als 'naslagwerk'. Als bijbaantje fungeert dit boek echter als voetenbreker, mocht hij op een op andere manier op je voeten terecht komen. Ook kregen we te horen dat het absoluut niet de bedoeling was om met elkaar te 'vermishen'. Je mocht alleen met de mensen op je kamer contact hebben, en als je een feestje gaf dan werd je van de opleiding afgestuurd. En daar waren ze écht heel streng in. Écht heel streng, hoor.

Na deze briefing was het weer wachten, dit keer op de theorieles om 6 uur. Via Zoom. Op het netwerk van het hotel. Nadat vrijwel iedereen had geklaagd over het feit dat ze er 1) de hele tijd uit de meeting werden gegooid, 2) het beeld de hele tijd vastliep en 3) de verbinding de hele tijd wegviel, konden we eindelijk beginnen. Na een uurtje flink gestressed pennen, omdat er wel heel snel in het Duits werd gepraat, was de eerste theorieles dan een feit. We hadden er honger van gekregen. En met ons volgens mij het hele hotel, want toen we om 7 uur bij het buffet aankwamen was het een grote chaos en was vrijwel al het eten op. Na wat restjes zijn we terug naar de hotel kamer gegaan om, als de goede studenten die we zijn, het uurtje aangeraden zelfstudie te doen. Daarna was ik wel helemaal kapot, en ben ik om 10 uur alweer mijn nest in gedoken. Helaas hadden anderen niet hetzelfde idee, en heb ik de hele nacht niet kunnen slapen vanwege anderen die met zijn alle aan het feesten waren, Weet je nog, datgene wat absoluut verboden was?

De volgende dag moesten we al vroeg op, want om half 8 was het ontbijt, om kwart over 8 ging de bus naar de gletsjer, en om 9 uur moesten we bij het verzamelpunt boven op de gletsjer zijn. En al gauw werd duidelijk dat blijkbaar heel veel respect had voor Kaprun, want echt maatregelen waren er niet. Goed, je moest je mond en neus bedekken, maar afstand houden vinden ze daar waar niets. Het was heerlijk knus in de bus, en de wachtrij, en de gondellift, en nog een gondellift, en de stoeltjeslift, en nog een rij voor de sleeplift, en bovenop de berg wachtend op de Ausbilders.

Na twee uurtjes super intensief korte bochten skiën en elke seconden ALPINES FARHVERHALTE naar je hoofd geslingerd krijgen, hadden we 3 kwartier pauze, wat net genoeg bleek te zijn om even wat eten naar binnen te stouwen en te plassen. Daarna moesten we er weer twee uurtjes tegenaan, maar die waren gelukkig net wat minder zwaar, en ook onze Ausbilder bleek ineens complimentjes te kunnen geven. Daarna moesten we weer de hele terugreis ondernemen om om kwart over 4 klaar te zitten voor de volgende theorieles. Vlak voordat deze les werd afgesloten kregen we nog even gauw te horen dat Oostenrijk in lockdown zou gaan vanaf dinsdag, maar dat niemand nog wist wat dat voor de opleiding zou betekenen. Fijne avond verder. Die nacht heb ik dus heeeerlijk geslapen met dit nieuws in mijn achterhoofd, not.

Gelukkig kon de leiding wel goed door de feestjes van vorige nacht heen slapen, en is er niemand de eerste dag al weggestuurd. Sterker nog, er waren helemaal geen consequenties. Dus dan mag jij raden wat er de tweede nacht gebeurde...

De tweede dag skiën ging echt verschrikkelijk slecht als je het mij vraagt. Waar ik aan het einde van de eerste dag net de Alpines Fahrverhalte voor mijn gevoel onder de knie kreeg, was ik dat de tweede dag helemaal kwijt. Gelukkig kregen we die dag toen we weer terug waren in het hotel wel duidelijkheid over de hele lockdownsituatie. Vlak voor onze theorieles kregen we namelijk het volgende te horen: Helaas moet de opleiding worden afgebroken. Morgenavond vertrekt er een bus voor de mensen van Snowlife die jullie naar huis brengen. Duiters en Oostenrijkers moeten Klaus een berichtje sturen om een afspraak te maken voor een sneltest. Dan gaan we nu beginnen met de theorie. Ik weet niet waar die vent zijn tact vandaan haalde, maar het zal zijn reet zijn geweest. Al gauw was iedereen in de stress, mensen waren aan het huilen, iedereen belde meteen naar huis, en ik zat temidden van die chaos kei hard te lachen. Dit moet ook net weer mij overkomen.

Hierna hebben we de meest voor de hand liggende stap ondernomen. We zijn gaan zuipen. Helaas kon het zuipen maar tot 10 uur, en had ik na 2 glazen wijn en een Jägermeister ook wel weer mijn grens bereikt. Maar het was wel een gezellige avond. Ik heb allemaal nieuwe mensen ontmoet die we eerst niet hadden gezien omdat wij als vrijwel enige groepje ons nog enigszins aan regels hielden. Ik heb zelfs nog iemand ontmoet die ook op Beekvliet had gezeten en ook in Den Bosch woont. Quelle chance. Helaas is het vaak óf gezelligheid, óf slaap, dus die tweede heb ik helaas niet mogen ontmoeten die nacht.

De derde dag ging dan dus ook kut met peren met slaapgebrek en een lichte kater. Maar gelukkig had letterlijk iedereen daar last van. Terug in het hotel was het gauw douchen en pakken, en mochten we nog een avondmaal verorberen na het uitchecken, want daar hadden we wel voor betaald. Daarna gingen we de bus in, waar ik toevalligerwijs weer alleen zat. Maar veel geslapen heb ik dit keer niet, want het was net te gezellig met mijn achterburen. Wél een voordeel van mondkapjes, en dat moet gezegd worden: niemand ziet dat je heel lelijk en met mond open slaapt, want de helft van je gezicht is toch bedekt.

Bij aankomst in Nederland was papa zo lief, om ondanks de tijd, mij op te komen halen, en zijn we gauw naar huis gegaan om te tukken. Nou ja, ik ben gaan tukken. Papa is gaan werken, de arme schat. Wat is het toch zwaar om kinderen te hebben. Je rijdt je wat af met zo'n verwend nest dat per se een tussenjaar moet hebben in coronatijd. Gelukkig dat ik nu een rijbewijs heb dan maar. Dan betaal je je alleen blauw aan benzine als ik je auto weer eens jat.

Volgens mij zijn jullie nu weer bijgepraat. Het is de bedoeling dat ik de opleiding afmaak als je gletsjer weer opengaat. Daarna weet ik nog niet wat ik ga doen. Ik denk niet dat ik skiles ga geven. Je kunt het noodlot slechts zo lang tarten, en ik ben een beetje murw geslagen van voorgaande pogingen. Nu ga ik maar even een plan b maken. Waarschijnlijk werken en vrijwilligerswerk in de buurt. Dus mocht je nog iemand weten die werk aanbied, of hulp nodig heeft. Je weet me te vinden. Ik heb zeeën van tijd.Ik pas graag op, geef bijles, en sta eigenlijk overal voor open.

Dat was 'm weer. Tot de volgende. Misschien.

Tussen

Het is momenteel half 11, en ik kan niet slapen. Ze zeggen wel dat als je gaat liggen alle spanningen in je buik ineens naar de hoofd stijgen. Dus bij deze bied ik jullie mijn horizontale gedachtes aan.

Toen ik voor een tussenjaar koos, interpreteerde ik het woord tussen in tussenjaar als een vrij jaar tussen twee schooljaren. Het lot, God of de wereld had andere plannen, en nu zitten we hier.

Tussen slaat namelijk voor mij, en voor vele anderen momenteel, vooral op het feit dat je letterlijk overal tussenin zit. De bedoeling van mijn tussenjaar was, dat ik naar Frankrijk ging om daar voor drie maanden te wonen. Dat wil zeggen een routine, vrienden, gewoontes. In plaats daarvan kreeg ik twee weken daar, twee weken hier, toen weer twee weken ergens anders. Ook straks in Oostenrijk zit ik waarschijnlijk weer tussen periodes waarin je mag komen opdraven. En zelfs nu ik weer een tijdje thuis ben, zit ik nu weer tussen twee dingen in. Ik zit steeds maar te wachten op het volgende, maar waarop weet je niet precies, want het leven is nu voor iedereen nog onzekerder dan het al was. Maar dat onzekere zit nu een beetje aan mij te knagen.

Voor zover mijn melodramatische middernachtelijke overdenkingen. Ik dacht, die gooien we er ook even in voor de verandering. Straks denken mensen nog dat ik echt een leuk en vrolijk persoon ben. Om maar met een positieve noot af te sluiten: ik ben maandag geslaagd voor mijn rijbewijs! Én ik vertrek donderdag naar Kaprun voor mijn skilerarenopleiding.

• 'Oooh Klaar, vandaar die deprimerende toon! Je bent gewoon gespannen voor je opleiding!'
• Nou hé, bingo, jij mag ook weer je V&D cadeaukaart op komen halen.
• 
  
• 
  

Zo. Dan laat ik jullie weer alleen. Ik ga tukken. Excuses voor de vrij onduidelijke blog. Zie het maar als een zeer mistige denkpiste, een buckelpiste zowaar. Auf wiedersehen.

Sie ist wieder da!

Cou cou, c'est moi! Of, moet ik zeggen, da bin ich wieder!

Na al weer een maand uit mijn neus vreten, is deze eindelijk officieel leeg.

Euhm, eerlijk waar, ik weet eigenlijk niet meer wat er in de tussentijd is gebeurd. Volgens mij iets met een maand lang niets van Karine horen, terwijl je nog geld van haar krijgt, en vervolgens nog steeds te weinig krijgen. Maar we laten het gaan, want ik heb genoeg gezeik gehad.

Oh ja, nadat ik terugkwam uit Nice, net voordat het gebied op oranje kwam, kreeg ik een warm welkom van iedereen die mij had gemist. Maar dan in de vorm van ongevraagd medisch advies. Het was echt super gaaf om te merken dat velen tijdens de tijd dat ik weg was een spoedcursus virologie hadden gevolgd. Dus vrijwel meteen nadat ik geland was, kreeg ik te horen dat menig part-time dokters te horen dat het de bedoeling was dat ik in quarantaine moest. Nu dacht de site van het RIVM, vol met fulltime dokters, daar anders over. Desondanks ging ik toch in quarantaine, om ervoor te zorgen dat mijn ouders en zusje nog wel enigszins hun toch al uitgedunde sociale leven konden voortzetten. Dit was helaas nog niet genoeg voor De Dokters, en vandaar dat ik de donderdag na mijn aankomst een Coronatest heb gedaan. Gelukkig waren De Dokters hierna wel weer gerust. Enigszins.

Hierna heb ik veel opgepast, bijles gegeven, en met vriendinnen afgesproken. Ik ben met mama naar het strand geweest, heb een heleboel series uitgekeken, heb veel gewandeld met Olle, en ook een paar breakdowns gehad.

Maar, ik heb nu alles weer op een rijtje. Ik heb deze hele zomer nu verwerkt, en overdacht, en nog een keer herkauwd. Het was misschien achteraf gezien over het algemeen vet kut, maar ik heb veel geleerd.

Onderhand ben ik al weer bezig met deel 2 van mijn tussenjaar. Ik had dit weekend een trainingsweekend, een soort pre-ski-opleiding, waar ik alvast een beetje werd voorbereid voor mijn Anwärter. Dit trainingsweekend was in Snowworld, in Zoetemeah, dus ik heb zaterdag gelogeerd bij familie, waar ik ook het enorme schattige dochtertje van Fer voor het eerst heb ontmoet.

Gisteren heb ik mijn eerste Duitse les gehad, van de twee, en vandaag heb ik mij ingeschreven voor mijn studie Politicologie voor volgend jaar!

En al deze ontwikkelingen vinden we helemaal niet eng!!!!!! ECHT NIET!!!!!! WANT IK HOUD VAN ONZEKERHEDEN EN DINGEN PLANNEN ZONDER DAT JE WEET OF HET ECHT DOORGAAT OF WAT DE TOEKOMST GAAT BRENGEN!!!! ECHT!!!!!!!!!!!!!

Voor iedereen die zich afvraagt of ik al wat meer weet over of ik naar Sölden kan: ik heb een mailtje gekregen, waarin staat dat de tijdens de vakantieperiodes werk kunnen garanderen (dus twee weken kerst, en twee weken carnaval - ja carnaval, geen krokus, want het is ook gewoon friet, en geen patat -). Verder kreeg ik te horen dat "de accommodaties alleen tijdens werkweken beschikbaar zouden zijn". Wat dit inhoudt? Dat wanneer/ als ik geen werk heb in januari, ik weer naar huis moet. Maar de skischool denkt dat ze in februari en maart wel weer werk hebben. Voor degene die nu even snel gaan rekenen: ja, dat betekent dat momenteel 2 van de 16 weken gegarandeerd doorgaan.

EN DAT VINDEN WIJ HELEMAAL PRIMAAAA!!!!

Volgens mij zijn jullie nu weer helemaal bijgepraat.

Liefs van een absoluut kalme, echt heel kalme, Klaartje

Monsif, scheldwoorden en rapbattles

Ik heb het liedje Rollercoaster van Monsif nog niet eens uit mijn hoofd of ik moet alweer de volgende update schrijven.

Er is in de tussentijd wel veel weer duidelijk geworden. Olivier is nu inderdaad op Ibiza, Jade is aan het werk, en Perla gaat volgens mij alleen maar feesten af momenteel. En Sandra heeft inderdaad corona.

Met dat geweldige nieuws werd ik vandaag wakker. Ik liep de keuken in voor mijn ontbijt, en vrijwel meteen vertelde Sandra dat ze positief was. Nou ja, niet zo heel erg positief, want anderen potentieel besmetten is niet echt iemands hobby, behalve als je Plague Inc. aan het spelen bent, in dat geval is er iemand aan het winnen. Maar ze is wel positief voor COVID. Oeps.

Na mijn ontbijt (wel eerst eten natuurlijk, dat heeft altijd de hoogste prioriteit) heb ik mijn ouders gebeld, en die reageerden precies zoals ik al had gedacht dat ze zouden doen, en zoals ze de eerste keer reageerden toen ik misschien corona had (ja ja, je leest het goed: we have been over this, people!). Pa bleef kalm, ma niet zo. Maar we leven allemaal nog, voorlopig.

Nadat ook mama was gekalmeerd en op weg was naar haar volgende stadium van rouw, stipten we alle mogelijke scenario's uit met de weinige informatie die we hadden, want communicatie is niet bepaald een overtuigend motief deze zomer. Ik wist niet wat er aan de hand was op de boot in Ibiza, ik wist niet wat Sandra en Baltazaar zouden doen, ik wist niet wat ik nou moest doen, etc. Dus appte ik Karine met de vraag wat hun plan was, en wanneer zij thuis zouden komen. Ik kreeg (natuurlijk) geen antwoord op mijn vraag, maar desalniettemin een antwoord, wat voor Fransen al een hoop is. Haar antwoord was het aanbod dat als ik eerder naar huis wilde, dat mogelijk was, en dat zij dan wel de extra kosten zouden betalen.

Dat was een lastige keuze, want nu weggaan betekent dat ik Karine, Thaïs en Olivier niet meer zou zien, en dus ook geen afscheid zou kunnen nemen. Maar hier blijven zou betekenen dat ik uit de buurt moest blijven van hun tot de uitslag van mijn test er zou zijn, en tegen die tijd zou ik al weer weg moeten. Of niet, als de test positief zou zijn.

Toen heb ik ervoor gekozen om weg te gaan, en binnen een paar minuten was het geregeld. Dus nu ga ik morgen, en tegen de tijd dat velen dit lezen, vanavond, weg. Mijn koffers zijn op moment van typen al gepakt.

Toch vind ik het best ironisch. Alles gaat goed, tot dat je gezin je ineens ontslaat, en je plots weg moet. Vanwege deze nare ervaring, ga je naar een ander gezin, om toch met een leuke au pair ervaring te sluiten. En alles gaat goed, totdat er ineens corona uitbreekt, en je plots weg moet. Maar gelukkig ga ik nu met een goed gevoel, en een goede relatie met het gezin weg, dus dat is in ieder geval wat.

Verder doe ik er allemaal wel lacherig over, maar ik vind het eigenlijk diep van binnen vooral kut. Sorry, mama, dat ik weer scheld, maar ik gebruik in ieder geval leestekens. Kut, omdat ik gewoon had gehoopt dat na een kut einde van mijn middelbare schooltijd, ik een nieuwe en vooral toffe periode tegemoet kon gaan. En dat is dus niet gelukt. Het was blijkbaar te veel gevraagd. Ik sta nou eenmaal bekend om te veeleisend te zijn. Vrijwel alles wat mis had kunnen gaan, is misgegaan. En daar baal ik van, want ik kan er helemaal niets aan doen. Ik heb me de afgelopen tijd te pletter gewerkt om alles in zo goed mogelijke banen te leiden, maar het mocht niet baten. Om er een woord aan vast te binden, voel ik me verslagen momenteel. En om dat weer in een woord te beschrijven: dat is kut. En dat is de laatste keer voorlopig dat ik scheld. Of een blog schrijf, denk ik.

Bedankt allemaal voor het volgen van mijn blog. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Hopelijk zie ik je bij deel 2!

P.S. Wat zijn jullie eigenlijk allemaal een stelletje ramptoeristen. Een verhaal volgen over een meisje die in het buitenland keer op keer wordt genaaid. Wat vies eigenlijk! Ik hoop in ieder geval dat jullie jullie eigen leven nu meer waarderen. Eentje waar je niet genaaid wordt. Of juist wel, maar dat het dan wél aangenaam is. Dat kan ook, natuurlijk. Én ik hoop dat niemand van jullie na het lezen van mijn blog het in zijn idiote hoofd haalt om naar het buitenland te gaan. Blijf maar lekker in Nederland. Het is er misschien wat kouder, maar mensen communiceren er wel, en je weet waar je aan toe bent.

Oke nu ben ik echt klaar. Houdoe, en tot de volgende!

Klaartje out. *mic drop*

Rollercoaster

Ik wil bij deze graag openen met een disclaimer, vooral aan het adres van oma. Ik wilde oorspronkelijk geen blog posten, maar ben hierdoor aangezet door mama. Enige problemen en slapeloze nachten die worden gevolgd door dit blog, kunnen jullie daarom met haar opnemen. Alvast bedankt.

Ik heb namelijk de afgelopen dagen enorm moeten lachen met mijn ouders via FaceTime om de huidige situatie. Om kort te gaan zit het zo: Ik zit momenteel alleen, op onbekend een Nederlands stel na, in een enorme villa, waar al dan niet corona heerst.

Let's unpack this.

Karine, Thaïs en Olivier zijn woensdagochtend vertrokken naar Ibiza. De enige die nog overbleven waren ik en twee Nederlandse vrienden van Brigitte, de beste vriendin van Karine (volg je 'm nog?). Ik ken deze mensen dus evenmin als Karine en Olivier zelf, maar desalniettemin hebben Karine en Olivier hun uitgenodigd op maandagavond om nog langer te blijven. Sandra en Baltazaar, zo heten ze, waren namelijk ook bij het feest, en zijn hier in die tijd blijven slapen.

De dag begon super, want ik kon eindelijk uitslapen en heb de hele dag aan het zwembad gelegen. Avondeten deed ik samen met Sandra en Baltazaar, want ja, je moet toch elkaar enigszins leren kennen als je samen in een huis zit, en Nederlanders op vakantie vinden het heeeerrlijk om met elkaar te klieken op vakantie, waar in me dus ook enigszins schuldig aan maak momenteel. Ik ben gelukkig dan nog niet begroet met 'Hé, buuf!', dus dat is in ieder geval wat. Tijdens het desbetreffende diner, werd mij echter verteld dat verschillende mensen die op het feest waren geweest coronaklachten hadden. Zo ook Sandra en Baltazaar. Haha, helemaal geen stress of zo, natuurlijk niet. Het is alleen een beetje jammer dat ik de dag daarvoor een vliegticket had geboekt zónder annuleringsverzekering, maar verder...

Gelukkig was daar onze reddende engel Olivier, die dus blijkbaar helemaal niet naar Ibiza was gegaan, - nou ja wel naar Ibiza, want daar had een patiënt van hem hem met zijn privéjet naartoe gestuurd om coronatesten af te nemen op zijn jacht (casual), maar vervolgens was hij ook weer teruggegaan - die Baltazaar kwam vertellen dat hij negatief was getest op corona, dus dat was positief (excuus voor de boomergrap), en heeft hij Sandra getest. Ik had nergens last van, dus ik ben nog niet getest. Daarbij was de incubatietijd nog te kort.

De volgende dag hebben we Perla, die ook eens een keer dacht weer naar huis te komen, verteld wat de situatie was. Dat er dus misschien een paar mensen op het feest corona hebben, waaronder Sandra en Baltazaar. Perla had hierop een hele begrijpelijke reactie: ze heeft haar spullen gepakt en is weggegaan. Ik heb haar sindsdien niet meer gezien. Jade idem dito, en waar Olivier de hele tijd uithangt is mij ook nog niet bekend. Hierdoor ben ik momenteel totaal overgeleverd aan het onbekende Nederlandse stel. Maar het is wel fijn dat ze er zijn, aangezien zij wel overeen auto beschikken om boodschappen te doen, waardoor ik deze week net wat meer kan eten dan alleen pasta met tomaten en basilicum.

Ondertussen is de huishoudster, Marie, onderhand ook weer opgedoken, nadat ze een paar dagen vrij had genomen om even bij te komen van het feest. Vandaag heb ik haar het grotendeels van de dag geholpen met het huishouden. Ik leer nu de was doen, koken, en morgen leert ze mij strijken, want ze vindt het niet kunnen dat ik niet weet hoe ik dat moet doen, want hoe ga ik later anders voor mij man zorgen? En ik krijg van haar de hele tijd op mijn donder dat ik op blote voeten loop.

Er wordt dus wel voor mij gezorgd, en ik ben niet helemaal alleen. Maar er is ook een hele hoop onduidelijk. Waar is iedereen? Waar zijn Perla en Jade? Wat doet Olivier de hele dag? En de allerbelangrijkste: Loop ik nu risico op besmetting of niet? Ofwel van Sandra of Baltazaar, ofwel van Karine en Thaïs als ze straks terugkomen uit Ibiza?

Kortom, mijn leven is momenteel een enorme rollercoaster. Maar dan gezongen door Monsif, en niet door Danny Vera. Net wanneer alles weer goed lijkt te gaan, gaat er weer iets mis. Maar goed, c'est la vie! En ik begrijp nu pas waarom de Fransen daar een speciaal spreekwoord voor hebben...

Attentie: nog meer turbulentie verwacht

Deze is voor Hanneke, Anouk en alle anderen die ma steeds vragen wanneer er een nieuw blog komt. Ik ben er simpelweg niet aan gewend dat mijn leven relevant genoeg is om over te lezen. (sorry mam dat ik mezelf zo naar beneden haal ik weet dat ik eigenlijk ook wel een leuke meid ben maar zelfspot is af en toe ook wel grappig en het is beter dan anderen afzeiken want daar kan je mensen pijn mee doen weet je en dat willen we ook weer niet en sorry dat ik geen leestekens gebruik hier heb je een komma,)

Ik ben helemaal kapot na een week van hot naar her te zijn gegaan. In het Frans ben je dan dood, maar zo ver ben ik dan ook weer niet. Isola 2000 was echt een puber weekend, zo eentje waar een in-mijn-tijd-zeggende boomer vrijwel zeker van walgt. Dagen bestonden uit langzaam wakker worden om 12.30, klaar maken voor de dag rond 14.00, stressen over een restaurant waar de keuken nog wel open is om te lunchen om 15.00, iets doen om 16.00, naar het appartement om 18.00 voor de apéro, eten om 21.00, slapen om 1.00 en repeat. Verder hebben we ook weinig uitgevoerd. De eerste dag zouden we acrobranch gaan doen (klimbos in het Nederlands, zo heb ik mij laten vertellen), maar dat was dicht. Toen gingen we de volgende dag paardrijden, maar dat was dicht vanwege COVID. De laatste dag gingen we nu wel echt acrobranche doen, maar op het laatste moment wilde Thaïs niet mee omdat ze moe was, dus ben ik met haar in het appartement gebleven. En toen was het op zondag al weer tijd om weer richting de zee te vertrekken. Wat jammer was, want ik, Perla en haar vrienden Hugo en Gauthier, leerden elkaar net een beetje kennen. De laatste avond was het eindelijk niet meer ongemakkelijk. Al kan het ook aan de alcohol liggen. Aangezien het de laatste avond was, en per ongeluk in een drankspel terecht kwam, was ik aan het eind van de avond, wat zeg ik, na een uurtje, niet meer zo nuchter als ik misschien verstandigerwijs had moeten zijn. Maar ik sprak wel ineens heel goed Frans! Vond ik zelf dan...

We werden om 20.00 afgezet voor het appartement van de vader van Perla en Jade, waar Jade afgelopen week was verbleven. Karine en Olivier hadden namelijk een feest georganiseerd van 5 dagen, dus iedereen moest het huis uit. Vandaar dat wij naar Isola 2000 gingen, en Jade naar haar vader. Daarna gingen ik en Thaïs naar Antibes met Jade, naar het appartement van haar tante. We mochten namelijk nog niet naar huis, want daar was het feest nog aan de gang. Maar daar zit je dan met een 5-jarig kindje dat haar ouders al een week heeft moeten missen, en dat hartstikke moe is. Conclusie: ze luisterde niet en vroeg de hele tijd om haar moeder. Maar om 16.00 was het eindelijk zo ver: er werd een taxi gebeld die mij en Thaïs naar huis brachten. Onderweg heeft Thaïs alleen maar gehuild, totdat ik eindelijk haar moeder te pakken kreeg, met wie ze toen even heeft gevideobeld, en daarna is ze op mijn schoot in slaap gevallen. Wat zijn kinderen toch leuk als ze slapen.

Eenmaal thuis, dacht ik eindelijk weer even wat stabiliteit te hebben. Ha! You thought wrong! Nee nee nee, want Olivier, Karine en Thaïs vertrekken morgen tot maandag naar Ibiza voor een bootfeest van vrienden van vrienden. Ik blijf dus thuis met Perla en Jade. Is het idee. Maar waar die momenteel uithangen is voor vrijwel iedereen onduidelijk. Maar raken we daar gestressed van? Nee! Want we laten het gewoon allemaal over ons afkomen. Heerlijk relaxed. Denk blauwe lotus bloem. Kindje krijgen doet meer pijn.

Verder heb ik vandaag mijn ticket geboekt voor 28 augustus. Dus jullie hoeven mijn leuke kop niet lang meer te missen!

Vandaag mocht ik uitslapen tot 12.00 van Karine, en daarna hebben we geschilderd en schooltje gespeeld. Daarna wilde ze zwemmen met haar moeder, dus heb ik Marie, de huishoudster geholpen met opruimen. Die was namelijk ook wel moe na 5 dagen achter een de zooi van dronken volwassenen opruimen.

Pfff en nu dus nog maar 10 dagen! Waarvan 3 dagen werken. Nu klinkt het weinig, en kunnen we net zo goed achterwegen laten dat ik gisteren zo moe was dat ik papa huilend opbelde met het nieuws dat hij zo snel mogelijk een ticket moest boeken, omdat ik meteen naar huis wilde... :)

Koffers zijn gepakt!

Ik ben net een paar dagen hier, en mijn koffer is alweer gepakt. Maar dit keer om naar Isola 2000 te gaan. Dat is een skidorpje waar ze een appartement hebben, en waar ik morgenmiddag heen ga met Perla, de middelste dochter van Karine, Thaïs en wat vrienden van Perla. En hoewel het een super leuke ervaring zal zijn met allemaal leeftijdsgenoten, ben ik toch een beetje nerveus. Ik ken namelijk helemaal niemand, en de laatste keer dat ik in de bergen was... tja, dat ging niet zo lekker om het maar zo te zeggen. Maar een uitdaging op zijn tijd is ook wel leuk, want helemaal alleen naar een vreemd land in een vreemd gezin met heel veel verantwoordelijkheid, dat is natuurlijk geen uitdaging genoeg.

Maar ik merk wel dat ik dat beter aan kan dan ik had verwacht. Ik krijg veel meer verantwoordelijkheid dan bij het vorige gezin, en moet veel meer doen. Veel van die dingen vallen volgens mij ook echt niet onder de beschrijving van de werkzaamheden die een au pair moet verrichten, maar ik houd wel van hard werken, en zodra mij duidelijk is wat er van mij wordt verwacht, vind ik het allemaal prima. En er wordt van mij verwacht dat ik kan koken en bakken. Ik hoor mama en Juul al lachen, want letterlijk alles waar ik mijn handen aan leg fikt aan. Zo ook de koekjes. Maar ik kreeg te horen van Karine dat iedereen mijn koekjes lekker vond. Ze is dus nog gekker dan verwacht als ze mijn koekjes aan haar gasten heeft geserveerd. We hadden namelijk basterdsuiker nodig, maar dat was er niet. Bakpapier, maar dat was er niet. Honing, maar dat was er niet. Zelfrijzend bakmeel, maar dat was er niet. En daarbij was ik eigenlijk na 5 minuten al vergeten dat ik bezig was met koekjes maken, dus ik kan niet met zekerheid zeggen dat de koekjes precies 20 minuten in de oven zaten, want waarschijnlijk is het een stuk langer. Maar toen ik terugkwam had iemand de oven uitgezet.

Ik merk ook dat ik flink wat trauma's te verwerken heb, en dat het eigenlijk wel goed is dat ik voor een tweede keer ben gegaan. Ik merk namelijk dat ik de hele tijd bang ben om iets verkeerd te doen, en dat ze me daarom gaan ontslaan. Maar Karine is een schat, en vraagt vaak of ik het naar mijn zin heb en dat ze me waardeert. Ik op mijn beurt, heb geleerd dat communiceren dus nog belangrijker is dan ik al dacht dat het was. Ik dacht namelijk dat bij het vorige gezin de communicatie goed was, omdat we elke week reflecteerden. Maar nu weet ik dus dat dat een grote leugen was. Dus als er iets is, dan vertel ik dat meteen aan Karine.

Zo wilde Thaïs vanochtend alleen maar bij haar moeder zijn. En niets wat ik voorstelde om te doen, vond ze leuk. Dus uiteindelijk zei Karine dat het wel goed was. Dus ben ik naar mijn kamer gegaan om een serie te kijken, en een uurtje later klopte ze vrolijk aan. Daarna zijn we samen boodschappen gaan doen, en heb ik lunch gemaakt voor Thaïs, zijn we gaan zwemmen, en hebben we liedjes gezongen. En zo is de dag weer goed gekomen.

Hetzelfde was gisteren aan de hand. Na het koekjes bakken, wilde Thaïs bij haar moeder blijven, dus ben ik (met hartkloppingen) naar het zwembad gegaan om daar in mijn eentje te zwemmen en te zonnen. Maar toen ik Karine vervolgens in de keuken tegenkwam, wreef ze me liefkozend over mijn rug, om te laten weten dat het goed was.

Ik heb de hele tijd het gevoel alsof ik heel hard moet werken, en dat ik niet stil kan zitten, omdat ik ander lui ben. Maar de opdracht die ik heb gekregen, was om per dag een paar uurtjes met Thaïs te spelen, en natuurlijk om een beetje mee te helpen in het huishouden. En dat vergeet ik af en toe.

Verder leer ik nu hoe het echt is om au pair te zijn. Met een meisje dat wel luistert, wel opgevoed is, met ouders die wel kunnen communiceren. (Maar toch ben ik nog steeds een beetje bang dat ik ineens ontslagen word! Ssssst..)

Rrrrrround twooo *ding ding*

Nou, daar zitten we dan. Alweer. Dit keer zijn de krekels ook weer van de partij. Hoe kan het ook anders. Moeders geeft ze dus blijkbaar nog steeds geen aandacht.

Na een week heerlijk op vakantie te zijn geweest met mijn familie, wat trauma’s te hebben verwerkt, en wat kilo’s aan Nutella-ijs weer aan te zijn gekomen, was het tijd voor ronde twee.

Dit keer werd ik ook weer rond 6 uur wakker gemaakt, na ook weer weinig te hebben geslapen, maar dit keer door de zenuwen. De reis duurde nu wat minder, maar 3 uur, maar met zwarte zaterdag wilden we vroeg vertrekken om de files voor te zijn. Dat is gelukt, want het was lekker rustig op de weg. Ook nu weer, dit keer onder verkeerd te rijden, opende zich de poort, maar nu voor maar drie weken. Na een housetour en een inspectiebeurt van pa, die wat langer duurde dan de vorige keer (dit huis is namelijk íétsje groter) was er geen hotel om naartoe te gaan. Pa moest weer huiswaarts, en snel ook, want de files stapelde zich alweer op. Het afscheid viel minder zwaar dan verwacht, sorry pa, ik houd nog steeds van je.

Maar ik weet dat ik het kan, en ik weet dat het goed komt. Dat betekent trouwens niet dat ik nu niet vooralsnog aan het huilen ben, want ik vind het nog steeds RETE spannend.

Dit gezin heeft wat meer ervaring met au pairs, dus hopelijk word ik er dit keer niet meteen uitgeschopt. Er word hier meer van mij verwacht, maar het is wel duidelijker wát er wordt verwacht. Het meisje is liever, en ze spreken hier beter Engels. Voor zover mijn eerste indruk. (‘Nu weer terug naar jou in de studio, Annegien’)

Ik was wel vergeten hoe moeilijk het ook alweer was, om te wennen aan weer een hele nieuwe situatie. Ik was net in Avignon gewend, en nu moeten we weer helemaal opnieuw wennen. Je krijgt de hele tijd alleen maar informatie naar je toegegooid. Het is alsof je in het diepe wordt gegooid, het net lukt om je hoofd boven water te houden, terwijl iemand de hele tijd nog meer emmers water over je hoofd gooit. En net toen ik mezelf weer had leren zwemmen, en bezig was naar de overkant te zwemmen, werd ik uit het water getrokken. En nu kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen, want no way dat je nog onthouden hebt hoe je moet zwemmen. Al is het nu ik het zo teruglees wel een hele diepe metafoor. Excuses.

Het enige nadeel, waar Avignon beter was, is het feit dat ik daar mijn eigen kamer had met een kast en privacy. Hier zit ik in een kamer die Thaïs de afgelopen tijd als speelkamer heeft gebruikt. Dus overal ligt speelgoed, en ze komt af en toe ineens binnenlopen om wat te pakken. En een eigen kast is toch wel een voordeel, want nu moet ik de komende weken uit koffers leven. Maar we passen ons aan. Het is toch maar voor even. (Al wil ma dat ik een open mind houd, aangezien mij is aangeboden om nog een maand langer te blijven, en zij vindt dat ik dat in ieder geval moet overwegen. Tegen haar wil ik zeggen: ik zal het overwegen. Graag gedaan)

Als afsluitertje heb ik weer een telopdracht. Dit keer kunnen jullie niet de huilbuien tellen, maar de parallellen met het aankomst bij het vorige gezin. Succes!