Ik weet het ook allemaal niet meer oké?

We zijn nu ongeveer een week verder, en in alle eerlijkheid weet ik nog steeds niet wat de fuck er is gebeurd. Ik heb trouwens ook geen idee wat de fuck ik allemaal heb verteld op dit blog, dus als er dingen dubbel worden verteld, dan spijt mij dat, een heel klein beetje, je doet het er maar mee.

We zouden elke vrijdag een gesprek hebben waarin we evalueerden hoe het ging en wat er beter kon. In de week van 13 juli hadden we dit gesprek op een donderdag, omdat we die vrijdag in Lozère zouden zitten met familie. Die donderdag was er niets aan de hand. Zij zeiden dat alles goed ging, en dat ze het fijner vonden dat ik 3 volle dagen werkte. Ik zei dat ik dit ook fijner vond, en dat ik er nu klaar voor was om 3 volle dagen te werken.

Eerder hadden we ervoor gekozen dat ik 2 halve dagen en twee hele werkte, omdat ik anders 4 dagen niets te doen had, en het nog spannend vond om alleen naar Avignon te gaan. Zij begrepen dat, en Chris vertelde me toen dat dat helemaal niet erg was, omdat we nu pas in de tweede week zaten, en ik natuurlijk nog een beetje moest wennen en zelfvertrouwen moest krijgen. Chris heeft zelf toen ze 17 was twee maanden in New York gewoond, dus zij vertelde mij ook de hele tijd dat ze wist wat ik doormaakte, en dat zij zelf de eerste weken ook heimwee had gehad. Dit gesprek vond dus plaats op 10 juli, na aanleiding van mijn eerste week.

Een week later, op 16 juli, hadden we dus het gesprek over de tweede week. Ik vertelde dat ik helemaal gewend was voor mijn gevoel. Geen last meer had van heimwee, maar dat ik alleen een beetje moeite had met Lou-Ann, omdat ze absoluut niet luisterde. Dat snapte zij ook wel, want daar hadden ze zelf ook moeite mee. Ze vroegen me alleen om de badkamer schoon te maken. Voorheen hadden ze gezegd dat dat niet nodig was geweest, maar als ze wilden dat ik de badkamer schoonmaakte waar alleen ik gebruik van maakte, dan doe ik dat met liefde. En als dat het enige puntje van kritiek was, dan was alles goed toch?

Zoals ik al heb verteld, dus dat zal ik niet herhalen, werd ik vrijdag ziek, en werd ik steeds zieker. Dit kwam tot het punt dat ik alles wat ik at, er ook meteen weer uitkwam, waardoor ik woensdag naar de dokter ben gegaan. Uit die tests kwamen een stelletje infectiewaarden, waar ik niets van begreep. En toen kreeg ik dus een berichtje van de dokter uit Lozère dat ik zo snel mogelijk naar de spoedeisende hulp moest gaan. Maar verder was ik helemaal niet gestresst en ongerust of zoiets dergelijks. Ik had alleen al 3 dagen niets gegeten, en voelde me steeds zwakker worden. Maar verder ging alles top. Behalve dan het feit dat ik ontslagen was, en dan hebben we het nog niet over de sfeer in huis gehad.

Nadat ik namelijk mijn laatste blog had gepost, werd ik gevraagd naar beneden te komen. Ik had namelijk mijn Nederlandse organisatie gevraagd of ik door betaald zou worden als ik ziek was, en het antwoord dat ik kreeg was ja. Ik dacht dat Chris en Seb hier ook van op de hoogte waren. Vandaar dat ik Chris vroeg of ze mij deze week in cash zouden betalen, of het geld op mijn rekening zouden zetten. Ik had namelijk aangegeven dat ik het fijner vond als ze mij via mijn bankrekening zouden betalen, maar zij vonden het fijner om cash te betalen. En aangezien ik toch bijna wegging, vond ik het prima als ze mij in cash betaalden, omdat ik dat thuis toch makkelijk op mijn rekening kon storten. Maar Seb was het er niet echt mee eens. Hij vond het belachelijk dat ik hun nog meer geld aftroggelde, voor een week waar ik toch niet in had gewerkt. Toen ik vroeg wat hij bedoelde met geld aftroggelen, zei hij dat hij ook mijn medische kosten zou terugbetalen, en dat zij het voor mij zouden declareren. Ik bedankte hun hiervoor, en zij vertelden mij dat ik hun al mijn 'formulaires de remboursement' moest geven, en al mijn bonnetjes voor medische kosten. Dus die gaf ik hun lief, en op dat moment ook een beetje naïef. Toen zeiden ze mij ook dat ze vonden dat het echt niet kon dat ik geld wilde, terwijl ik hartstikke lui was, en deze week helemaal niets had gedaan, en dat ik nooit dankjewel zei, en dat ze al een hele tijd wisten dat ik geen goede match was, maar dat ik het elke dag weer bevestigde.

En toen. Toen deed ik iets, waarvan ik zelf ook niet weet waar ik ook al weer het gore lef vandaan haalde. Ik vertelde hun dat ik ook een beetje boos was. En toen ze mij vervolgens enorm verbaasd aankeken, vertelde ik hun dat ik vond dat ze misschien niet zo goed voor mij hadden gezorgd toen ik ziek was. En toen veranderde ik voor hun van een luie, verkeerde match, naar een vies wicht, die ze nooit meer wilde spreken. En hoewel dat best lastig is, om samen in een huis te wonen, maar elkaar nooit meer te spreken, heb ik me daar toch aan proberen te houden. Ik heb zoveel mogelijk op mijn kamer gezeten, totdat papa mij kwam halen vorige week vrijdag om half 3.

Zij hebben er aan hun kant ook goed aangehouden, dat moet ik ze meegeven. Zo hebben ze mij steeds genegeerd, mij alleen naar de dokter laten lopen terwijl ik ziek was, in de bloedhitte, en als kers op de taart, waren ze er niet toen ik wegging, en kreeg ik alleen een appje met de vraag of ik de sleutel in de brievenbus kon doen als ik de poort op slot had gedaan.

Maar nu laat ik mij meeslepen in mijn frustratie. En dat is niet eerlijk. Er zijn vast wel dingen die ik inderdaad verkeerd heb gedaan. Ik zal alleen nooit weten wat die dingen zijn, omdat er veel accusaties rondvlogen, maar nooit concrete voorbeelden. En vooral dat vind ik een beetje naar. Anders had ik mijzelf kunnen aanpassen, dingen anders kunnen doen en dingen kunnen leren. Nu is het gewoon onnodig op een soort oorlog uitgekomen. Een oorlog die ik helemaal niet wilde. En ik heb nog steeds mijn geld niet terug.

Dit is dus een tijdlijn van wat er de afgelopen week is gebeurd. Waarom ik ben ontslagen weet ik nog steeds niet. Ik denk dat het een mix is van factoren. Dat ze eigenlijk een beetje geldproblemen hadden doordat ze maanden inkomsten hebben verloren. Dat Lou-Ann eigenlijk geen au pair wilde, en dacht dat als ze de au pair wegpestte, ze weer de onverdeelde aandacht van haar moeder zou krijgen. En dat het meer werk bleek te zijn dan verwacht, omdat een au pair wat anders is dan een nanny. Een nanny is ouder, heeft meer ervaring en gaat aan het einde van de dag weer naar huis. Een au pair is jonger, weet het ook allemaal niet precies, en moet ook voor worden gezorgd. Maar zeker weten, zullen we natuurlijk nooit doen.

Nu sta ik dus voor de keuze of ik voor een rematch ga. Ik heb al een gezin gevonden in Saint-Paul-de-Vence. De vraag is nu of ik daar heen wil. Het is een vraag die ik niet wil beantwoorden, kan beantwoorden, maar wel snel moet beantwoorden. Én het is een vraag die alleen ik kan beantwoorden. Pffff.

Het goede nieuws is dat ik nu weer lekker thuis ben, heerlijk gesmothered wordt (dit moest ik al dan niet van ama zelf toevoegen) en straks op vakantie ga naar Goudargues! (En een dagje naar Avignon, want pa en ik wilden eigenlijk gewoon zo snel mogelijk naar huis zaterdag :D)

À bientôt!

Oke, het feit is, dat ik al de hele dag bezig ben met bedenken hoe ik dit het beste kan opschrijven en uitleggen, maar dat ik nog steeds niet is gelukt. Dus ik zeg het maar zoals het is.

Ik ben gisteravond ontslagen, en morgenavond haalt pa mij op om mij naar huis te brengen.

Wanneer ik naar huis ga is ook nog niet helemaal bekend, omdat origineel het plan was om zaterdag in Avignon te blijven om de stad te zien (want die heb ik nog helemaal niet gezien, want ik dacht dat ik de tijd had). Maar ik nog steeds ziek ben, en heb vandaag weer allemaal testjes heb gedaan om te kijken wat er mis is in mijn buik. Die resultaten krijg ik morgen, en aan de hand daarvan weten we of we het hier meteen moeten behandelen, of dat het ook kan wachten totdat ik thuis ben.

Ondertussen is de sfeer hier kut met peren, en wordt die met het uur erger. Ik had gehoopt dat we amicaal uit elkaar konden gaan, maar ik krijg steeds weer te horen wat ik allemaal verkeerd doe.

Dat is de situatie momenteel. Op de vraag: Wat is er allemaal gebeurd dat het ineens zo fout kan aflopen? heb ik geen antwoord. Ik heb werkelijk geen idee. Ik zou je niet eens een tijdlijn kunnen geven, want er is in zo’n korte tijd, zoveel gebeurd. Ik zou je al helemaal niet kunnen vertellen waarom ik ineens ben ontslagen. Hoe meer ik het probeer te begrijpen, hoe minder ik ervan begrijp. Ik denk ook niet dat ik het ooit zal begrijpen.

Hoe dan ook. Het is zoals het is. C’est la vie.

À (waarschijnlijk heel erg) bientôt!

Caution: content is hot!

Boy oh boy oh boy.

Als er iets is wat je leert van het leven. Is dat je nooit te vroeg moet juichen.

Momenteel zit ik op een stoffige kamertje van 2 bij 3, waar ik de afgelopen twee dagen vrijwel niet uit ben geweest. Hoe het zo ver is gekomen? Dat zal ik je vertellen.

De paar dagen nadat ik de laatste keer heb geschreven, voelde ik me steeds beter met als hoogtepunt quatorze juillet. Terwijl ik aan het zwembad lag van de 953e tonton die ik al heb ontmoet, deze genaamd Eric, mijn buikje rond van een lekkere en gezellige lunch met allemaal mensen die ik niet ken, was ik intens gelukkig. Ik keek uit naar de komende twee maanden.

De dag daarna moest ik werken. And that’s when shit hit the fan. Woensdag tot vrijdag was Lou-Ann een werkelijke duivel. Ze luisterde niet alleen totaal niet, ze was ook gewoon ronduit gemeen, waarbij ze me uitlachte als ik een woord verkeerd zij in het Frans.

Vandaar dat ik, toen we vrijdag in de auto zaten op weg naar Lozère, helemaal kapot was. In de auto voelde ik me niet helemaal lekker, maar ik dacht dat dat gewoon een combinatie was van vermoeidheid en heel veel bochten, maar dan ook echt heel veel. Die nacht was ik doodmoe, maar ik sliep heel slecht en met hazenslaapjes. Toen dacht ik dat dat was omdat ik aan het bed moest wennen.

De volgende dag, zaterdag, gingen we naar de markt. Ik voelde me nog steeds niet lekker, maar dacht dat dat was omdat ik nog steeds moe was. Op de markt was het niet verplicht om een masker te dragen. Sommigen deden het wel, maar het was in de open lucht en van de Nederlandse regering heb ik meegekregen dat een mondkapje vrij weinig doet, en alleen enigszins zoden aan de dijk zet als iedereen een mondkapje draagt. Ik droeg dus geen mondkapje, vanwege het Nederlandse mondkapjessceptiscisme (mooi galgjewoord, het nieuwe woord van het jaar, als je het mij vraagt).

Zaterdagmiddag lag ik in de schaduw een boek te lezen, toen ik langzamerhand hoofdpijn kreeg en rillingen. Ik ben toen in de zon gaan liggen om wat op te warmen. Toen ik vervolgens een half uurtje later opstond voelde ik me verschrikkelijk, en heb ik een paracetamol genomen. Maar de situatie werd er niet beter op, dus om half 8 (en dat is echt heel vroeg voor Franse begrippen) heb ik wat gegeten om vervolgens vroeg naar bed te gaan. Die nacht heb ik enorme koorts gehad, en de volgende dag voelde ik me nog slechter.

Die zondag had ik zoveel hoofdpijn dat ik eigenlijk alleen maar in bed lag, om zo snel mogelijk beter te worden. Rond 12.00 vroeg Seb hoe het met me ging, en of we naar het ziekenhuis moesten. Maar omdat we in de eerste instantie dachten dat het gewoon een zonnesteek was, zei ik dat dat niet hoefde. Maar naarmate de middag verstreek zat ik toch een beetje met COVID in mijn maag. Met mijn symptomen zou ik mij in Nederland moeten testen, maar ik wist niet hoe dat zat in Frankrijk. Dus ik probeerde mijn temperatuur te meten, maar die kwam de hele tijd uit op 36 graden, terwijl ik zeker wist dat ik koorts had. Uiteindelijk zijn we om 15.00 toch naar het ziekenhuis gereden om een test te doen, om het zekere voor het onzekere te nemen. En jawel: bij aankomst werd mijn temperatuur gemeten: 38,3. Er kwam een doktersassistent, omdat de normale dokter op vakantie was, die een beetje nerveus was. Maar ik met mijn ellenlange lijst van longproblemen, wist precies wat ik moest doen zodat hij naar mijn longen kon luisteren. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat een test misschien wel handig was. Dus een half uurtje later kwamen twee verplegers helemaal verpakt in plastic een stokje in mijn keel douwen, en vervolgens een anders stokje richting mijn brein. Aangenaam was het niet, maar we leven nog.

Na de test moest ik in zelfisolatie, wat dus betekent dat ik nu op mijn kamertje zit. Soms ga ik naar beneden met een mondkapje op om naar de badkamer te gaan, of om wat te eten, maar ik heb zo’n buikpijn, dat eten er niet echt in zit. De uitslag van de test krijgen we vanmiddag. Maar een ieder die ooit in zijn leven Ik Vertrek heeft gezien weet dat dat in Frankrijk een vrij ruim begrip is.

Mocht je denken dat deze thee al te heet was om te drinken, lees dan maar verder voor de meest recente ontwikkelingen!

Ik merkte namelijk dat dit gezin niet was zoals ik me had voorgesteld. Ik dacht dat de meeste Fransen hun kinderen wel streng opvoedden, maar we hebben hier dus blijkbaar te maken met een uitzondering. Zoals ik al zei luistert Lou-Ann voor geen meter. En niet alleen niet naar mij, maar naar niemand. Maar ik dacht dat ik mij gewoon moest aanpassen, en mij er niet zoveel van moest aantrekken. Ik wist sowieso dat de eerste paar weken zwaar waren, en was bereid om het in ieder geval nog twee weken vol te houden, en om dan pas een oordeel te vellen.

Maar vandaag vroegen Seb en Chris of ze mij even mochten spreken, en brachten ze mij het nieuws dat ze gisteren met de Franse partnerorganisatie hadden gesproken, dat die mij morgen zou bellen, en dat ze daarna een beslissing zouden maken of ze mijn programma stop wilden zetten of niet.

Uhm wat? We zijn net twee weken bezig? Maar volgens hen passen onze karakters gewoon niet bij elkaar. En daar hebben ze enigszins gelijk in. Zij zijn een heel actief gezin, en ik ben juist heel kalm. Maar ik was me er niet van bewust dat dit een probleem was. Maar voor hun was het dat dus blijkbaar wel. Dit betekent niet dat het al zeker is dat ik bij dit gezin wegga. Maar ik denk van wel. Ze hebben voor mijn gevoel namelijk best wel mijn vertrouwen geschaad door meteen naar de partnerorganisatie te gaan, en niet eerst met mij in gesprek te gaan. Daarbij had ik onbewust ook wel door dat het gewoon niet werkte, maar ik wilde het nog even aankijken. Ik ben namelijk niet zo’n persoon die meteen stopt als het moeilijk is.

Dus. Dit is de situatie momenteel. Die zich binnen 24 heel snel heeft ontvouwen, en waarbij problemen zich lekker snel opstapelden. Maar zoals Nietsche, of Kelly Clarkson voor de wat minder geletterden onder ons, zei: What doesn’t kill you makes you stronger.

And I ain’t dead yet! (Of ik blijk toch COVID te hebben, ik dat geval is er toch een grote kans dat ik dood ga, aangezien mijn longen gedurende mijn 18 levensjaren nog nooit echt de neiging hebben gehad om normaal te werken. Maar dat zien we dan wel weer :D)

Mission: Impossible

Ik zal maar meteen met het goede nieuws beginnen: mama's vriendinnen kunnen van de suicide watch af. Het gaat beter met mij.

Zoals ik al schreef was ik na mijn eerste werkdag, laten we zeggen, vrij gefrustreerd. Het was totaal niet wat ik had verwacht. Die avond kreeg ik daarom ook een mental breakdown van heb ik jou daar even, en heb ik meteen mijn hulplijn ingeschakeld. Ik belde mama huilend op met het nieuws dat ik naar huis wilde, en gelukkig deed mama precies wat ik stiekem ook al wist dat ze zou doen. Ze lachte me uit. Ik wilde eigenlijk ook helemaal niet naar huis, want ik houd niet van opgeven. Als ik echt naar huis had gewild, had ik papa wel gebeld, en die was meteen in de auto gesprongen. Maar ik belde mama, die me vervolgens uit lachte, en me troostte. Daarna vertelde ik haar wat me dwars zat en kon ik mijn gedachte op orde brengen.

Ik houd namelijk van structuur. Thuis had ik zoveel structuur dat ik structuur verschrikkelijk vond. En structuur is ook onderdeel van de Nederlandse cultuur. Als je als Nederlander aan een ander vraagt of ze spontaan even een kopje thee komt drinken krijg je te horen dat ze nog wel een gaatje heeft tussen 10 en 12, maar dat ze daarna echt wegmoet. Of je krijgt te horen dat ze helaas vandaag niet kan, maar maandag vanaf 14.00 wel weer! Als je in Frankrijk de loodgieter belt omdat de douche te repareren, dan zeggen ze dat ze om 13.00 voor de deur staan, sturen ze een sms om 13.20 dat ze in de buurt zijn, en komen ze vervolgens aan om 14.15 (echt gebeurd). Structuur in Frankrijk is daarmee een typische klus die aan Tom Cruise kan klaren. En daar had ik het best lastig mee, want ik houd dus blijkbaar meer van structuur dan ik had gedacht.

Na mijn telefoontje met mijn ouders, tot rust gekomen, maar mijn ouders een slapeloze nacht te hebben bezorgd, ben ik met Seb en Chris gaan praten, waarna zij mij dus vertelde dat hoe graag ze het ook wilde, ze mij gewoon geen structuur konden geven. Maar toch voelde ik me opgelucht na het gesprek, want geen structuur is immers ook structuur, en een uitdaging gaan we nooit uit de weg. En om je hele leven om te gooien, is best een uitdaging, al zeg ik het zelf.

Donderdag zijn we naar het strand gegaan met Lou-Ann, Chris en haar moeder, en dat was super relaxed. We hebben gezwommen, kaarten gespeeld en ik merkte helemaal niet dat ik moest werken. Ik was wel een beetje bang dat ik me weer zoals woensdag zou voelen, namelijk totaal irrelevant, maar niets was minder waar.

Vrijdag moest ik weer de hele dag werken, en ik dacht dat ik heel moe zou zijn en dat het een drama zou worden, maar ook nu weer was ik te veel aan het doemdenken. In de ochtend zijn we namelijk naar een groentetuin gegaan waar we insecten hebben gezocht en hebben gekookt. Uiteindelijk hadden niet alleen wij, maar ook de muggen een lekker hapje, want ik ben helemaal lek gestoken. Maar goed, blij dat ik de muggen heb kunnen helpen. Daarna zijn we gaan lunchen, en hebben we een siësta gehouden (yes, dit keer moest het wel), waarna we vervolgens een ijsje zijn gaan halen in het dorp.

Gisteren heb ik de ochtend even uitgerust, en ben ik in de middag gaan zwemmen met Lou-Ann, Malonn en Chris. In de avond kwamen er ineens mensen, wat ze vergeten waren te vertellen, maar ik ben zooo flexibel en heb helemaal geen structuur nodig, dus ik vond het alleen maar gezellig! Wat een persoonlijke groei toch ook. Daar is HPG niets bij. Ik heb gisteravond veel Engels gesproken, maar ook veel Frans. Ik kreeg zelfs een complimentje over mijn Frans! Dan heeft de tijdlijn van het leven van Napoleon dat ik vorig Jaar moest maken, heel veel tijd aan heb besteed, en wat vervolgens voor mijn ogen weer in de prullenbak werd gegooid, toch nog enigszins wat goeds opgeleverd.

En nu, nu zit ik even op mijn kamer mijn blog te schrijven waarvan ik mama had beloofd dat hij twee dagen geleden al zou komen... Some things dón't change...

P.S. Gisteravond had de neef van Seb kaas mee die hij had gemaakt, die dus heel sterk rook en smaakte. Ze hadden we er al voor gewaarschuwd dat hij mij deze kaas wilde laten proeven, dat de vorige au pair ervan moest kotsen, en dat ik het alleen hoefde te proeven als ik het zelf ook echt wilde. Maar ik was wel benieuwd naar hoe goor deze kaas wel niet moest zijn, dus ik wilde wel proeven. Iedereen zat vol verwachting te kijken naar mijn reactie, en waren helemaal verbaasd toen ik zei dat ik het lekker vond. Ik heb wat respect gewonnen bij Tonton Bubulle, maar Seb keek alsof hij water zag branden. Ach ja, je kan niet alles hebben in het leven.

Check, check, dubbel check

Dus dus dus, een kat is geen mus mus mus.

Vandaag had ik mijn eerste werkdag. En die was niet zoals ik had verwacht. Laten we daar eerlijk over zijn. Ik werd om half 8 wakker, omdat we om kwart voor 9 al weg gingen. Lou-Ann gaat namelijk elke woensdag- en vrijdagochtend naar L'Atelier Des P'tites Cannailles (Het atelier voor kleine boefjes), en het was de bedoeling dat ik mee ging. Maar dit atelier is vergelijkbaar met een kinderopvang. Er worden allerlei activiteiten georganiseerd, zodat ouders hun kinderen even alleen kunnen laten. Ik zat daar dus het merendeel van de tijd te kijken naar Lou-Ann die allerlei spelletjes deed. In feite zat ik daar dus te kijken, samen met 3 andere volwassenen, of Lou-Ann niet dood neer viel. Die taak heb ik op zich succesvol afgerond. Lou-Ann leeft op het moment van schrijven nog. Gelukkig.

Vervolgens werden we weer opgehaald, hebben we geluncht, en hoefde Lou-Ann van haar ouders geen siësta te doen. Super tof, maar toen zat ik dus met een krengetje opgescheept omdat ze moe was. Zij wilde dus graag met mij spelen, maar ik zei dat ze eerst haar kamer moest opruimen, omdat die vol met kralen lag waarmee ze had gespeeld. Maar ze hield vol dat ze echt niet hoefde op te ruimen. Terwijl haar ouders mij hadden verteld dat ik haar moest helpen om haar kamer opgeruimd te houden, dat ik streng moest zijn als dat nodig was, en terwijl haar ouders haar hadden verteld dat ze naar mij moest luisteren. Desondanks ging ze steeds naar haar moeder om te vragen dat wat ik had gezegd dat ze moest doen, ze ook echt moest doen. Uiteindelijk misdroeg ze zich zo dat ze niet alleen van mij op haar flikker had gekregen, maar ook van haar moeder, en daarna van haar vader. Hierna ging ze zwemmen bij een vriendinnetje, en het was weer de bedoeling dat ik mee ging. Dus wéér zat ik daar terwijl een andere volwassene ook wéér meekeek of ze niet doodging. En zoals al gezegd, ook dit ging goed. Ze leeft nog.

Morgen is het plan dat we naar het strand gaan met Chris en haar moeder. Weer een paar set ogen die samen hetzelfde doen. Ik krijg voorlopig dus betaald voor niets, of in ieder geval vrij weinig, te doen. Daar heb ik op zich geen probleem mee, maar ongemakkelijk is het wel.

Maar laten we afsluiten met een positieve noot. Gisteren ben ik namelijk alleen naar de apotheek gelopen op mijn aftersun te halen, maar die hadden ze niet. Dus heb ik in het Frans een gesprek met de apotheker gevoerd om te kijken welke aftersun dan bij mij paste. En het resultaat mag er wezen. Ik heb nu niet alleen een aftersun die hetzelfde doet, maar die ook nog goedkoper is. Én ik ben in mijn eentje op pad gegaan. Het stelt misschien niet veel voor, maar ik ben er trots op. Daarbij heb ik ook nog geleerd van mijn fouten. We aten vorige avond namelijk om half 9. Iets waar mijn Nederlandse reet natuurlijk helemaal niet aan is gewend. Dus ik had super veel honger, maar was tegelijkertijd ook super moe. Ik zat uiteindelijk dus gapend en gauw mijn eten naar binnen te werken, en ben daarna snel naar boven gegaan om te gaan slapen, want zoals gezegd moest ik vandaag vroeg op. Vandaag heb ik het dus anders aangepakt, en ben ik om 6 uur snel naar mijn kamer gegaan om uit te rusten, en heb ik daarvoor wat gegeten. Zodat ik straks dus uitgerust en niet uitgestorven aan tafel zit. Ik heb nog steeds geen idee hoe Fransen hun dagritme volhouden, en af en toe als ik heel moe ben wordt ik ineens heel verdrietig, maar ik zit hier ook pas een paar dagen, dus ik moet mezelf wat tijd gunnen. Niet?

Dat was m volgens mij weer. Tot de volgende!

Krekels, jankbuien en heel veel wijn

Nou, daar zitten we dan, momenteel met prachtig uitzicht op een schijtende duif zittend op een stroomkabel terwijl de krekels zich zo opgewaardeerd voelen dat ze elke seconde steeds harder lijken te tjirpen. Tjirpen? Is dat hoe het heet wat krekels doen? Voor mij klinkt het meer als een mijn-moeder-gaf-mij-te-weinig-aandacht-dus-nu-moet-ik-het-uit-jou-wringen, maar dat was misschien een te lang woord om uit te spreken, dus we houden het bij tjirpen.

Gisteren werd ik om half 6 wakker gemaakt na iets wat we niet eens slaap kunnen noemen, omdat de buren de muziek zo hard hadden gezet dat ze per uur dover werden en de muziek nóg harder moesten zetten. Om 7 uur zijn papa en ik vervolgens vertrokken, nadat we uitgebreid afscheid hadden genomen, ik vervolgens nadat we de straat waren uitgereden weer teug ben gerend om mijn mobiel te pakken die ik was vergeten, en vervolgens weer uitgebreid afscheid hebben genomen. Na een hele dag in de auto, een paar huilbuien omdat ik moest huilen, en vervolgens pa moest huilen omdat ik huilde, en ik dan weer moest huilen omdat papa huilde, en zo verder, kwamen we om 5 uur aan in Villeneuve-lès-Avignon. We waren er allebei best stil van, omdat we nu wisten dat het echt zo ver was. Het gesprek was sowieso al stilgevallen vanaf het moment dat Lyon op de borden op de snelweg verscheen, omdat we wisten dat Lyon dicht bij Orange ligt, en Orange ligt dichtbij Avignon, en Avignon ligt dichtbij Villeneuve-lès-Avignon, en dat was onze eindbestemming. Na een keer verkeerd te zijn gereden en een paar keer de verkeerde straat te hebben genomen, opende de poort zich dan toch eindelijk tot mijn verblijf de komende drie maanden. We werden hartelijk ontvangen, al was iedereen in het gezelschap een beetje nerveus. We kregen een heuse housetour, en papa heeft uitgebreid het huis en mijn slaapkamer gecheckt. Nadat het huis en de familie was goedgekeurd zijn papa en ik naar zijn hotel in de buurt gegaan om daar het thuisfront op de hoogte te stellen en om te zeggen dat we goed waren aangekomen. Om 7 uur zijn we vervolgens weer teruggegaan naar het huis van Catrier, omdat daar een maaltijd voor ons klaarstond. Die hebben we vervolgens om zijn Frans opgegeten, want we waren om half 10 klaar. Vervolgens ben ik naar bed gegaan, maar ik kon de slaap niet vatten, ook al was ik nog zo moe.

De volgende dag, dus vandaag, ben ik om kwart over 7 opgestaan, omdat pa om 8 uur kwam voor een kopje koffie, en om het moment van definitief afscheid zoveel uit te stellen als mogelijk was. Toch gaat een kopje espresso gauw achterover, en na lang eromheen te hebben gedraaid was het moment toch eindelijk daar. Dus, drie keer raden, janken maar!

Maar, nadat dat ook weer achter de rug was, volgde het ontbijt. En ik werd dus gek aankeken toen ik mijn yoghurt met muesli en fruit allemaal door elkaar mixte?! Maar hoe moet je het dan eten? Allemaal apart?

Na weer een huilbui (tel je mee?), want moe, en alleen, en ineens komt alle spanning eruit, was het tijd om naar de oom van Christelle te gaan om te lunchen. En man, man, man wat was dat een ervaring. Ten eerste is de familie Augustin een typisch Franse familie. Luidruchtig, gezellig, en een beetje gek. Ten tweede was de lunch ook een typisch Franse maaltijd. Dat wil zeggen: we beginnen om 12 uur, en eindigen om half 5. We begonnen met een glas champagne en aperitiefjes. Vervolgens gingen we aan tafel en kregen we een voorgerecht, en een hoofdgerecht, en sorbetijs, en kaas, en vervolgens nog een uitgebreid dessert. En ondertussen blijven de Franse maar drinken, dus aan het eind waren er een stel echt goed dronken. Hoe kan je het zo ook kwalijk nemen, met 35 graden.

Vervolgens ben ik samen met Christelle, mijn gastmoeder, naar huis gegaan om even uit te rusten. En nu zitten we hier. De duif heeft inmiddels zijn behoefte gedaan en is weggevlogen, de krekels gaan nog luidkeels door, papa is inmiddels ook weer thuis aangekomen, en ik ben voorlopig uitgepraat. À la prochaine!

P.S. Ik weet niet wat ik tijdens de lunch allemaal naar binnen heb geschoven, maar het was wel lekker. Het is me op een gegeven moment vast verteld, maar dronken Fransen met een zuidelijk accent proberen te verstaan, is al een sport op zich, laat staan het onthouden van wat ze nou precies zeggen.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Klaartje