Ik zal maar meteen met het goede nieuws beginnen: mama's vriendinnen kunnen van de suicide watch af. Het gaat beter met mij.

Zoals ik al schreef was ik na mijn eerste werkdag, laten we zeggen, vrij gefrustreerd. Het was totaal niet wat ik had verwacht. Die avond kreeg ik daarom ook een mental breakdown van heb ik jou daar even, en heb ik meteen mijn hulplijn ingeschakeld. Ik belde mama huilend op met het nieuws dat ik naar huis wilde, en gelukkig deed mama precies wat ik stiekem ook al wist dat ze zou doen. Ze lachte me uit. Ik wilde eigenlijk ook helemaal niet naar huis, want ik houd niet van opgeven. Als ik echt naar huis had gewild, had ik papa wel gebeld, en die was meteen in de auto gesprongen. Maar ik belde mama, die me vervolgens uit lachte, en me troostte. Daarna vertelde ik haar wat me dwars zat en kon ik mijn gedachte op orde brengen.

Ik houd namelijk van structuur. Thuis had ik zoveel structuur dat ik structuur verschrikkelijk vond. En structuur is ook onderdeel van de Nederlandse cultuur. Als je als Nederlander aan een ander vraagt of ze spontaan even een kopje thee komt drinken krijg je te horen dat ze nog wel een gaatje heeft tussen 10 en 12, maar dat ze daarna echt wegmoet. Of je krijgt te horen dat ze helaas vandaag niet kan, maar maandag vanaf 14.00 wel weer! Als je in Frankrijk de loodgieter belt omdat de douche te repareren, dan zeggen ze dat ze om 13.00 voor de deur staan, sturen ze een sms om 13.20 dat ze in de buurt zijn, en komen ze vervolgens aan om 14.15 (echt gebeurd). Structuur in Frankrijk is daarmee een typische klus die aan Tom Cruise kan klaren. En daar had ik het best lastig mee, want ik houd dus blijkbaar meer van structuur dan ik had gedacht.

Na mijn telefoontje met mijn ouders, tot rust gekomen, maar mijn ouders een slapeloze nacht te hebben bezorgd, ben ik met Seb en Chris gaan praten, waarna zij mij dus vertelde dat hoe graag ze het ook wilde, ze mij gewoon geen structuur konden geven. Maar toch voelde ik me opgelucht na het gesprek, want geen structuur is immers ook structuur, en een uitdaging gaan we nooit uit de weg. En om je hele leven om te gooien, is best een uitdaging, al zeg ik het zelf.

Donderdag zijn we naar het strand gegaan met Lou-Ann, Chris en haar moeder, en dat was super relaxed. We hebben gezwommen, kaarten gespeeld en ik merkte helemaal niet dat ik moest werken. Ik was wel een beetje bang dat ik me weer zoals woensdag zou voelen, namelijk totaal irrelevant, maar niets was minder waar.

Vrijdag moest ik weer de hele dag werken, en ik dacht dat ik heel moe zou zijn en dat het een drama zou worden, maar ook nu weer was ik te veel aan het doemdenken. In de ochtend zijn we namelijk naar een groentetuin gegaan waar we insecten hebben gezocht en hebben gekookt. Uiteindelijk hadden niet alleen wij, maar ook de muggen een lekker hapje, want ik ben helemaal lek gestoken. Maar goed, blij dat ik de muggen heb kunnen helpen. Daarna zijn we gaan lunchen, en hebben we een siësta gehouden (yes, dit keer moest het wel), waarna we vervolgens een ijsje zijn gaan halen in het dorp.

Gisteren heb ik de ochtend even uitgerust, en ben ik in de middag gaan zwemmen met Lou-Ann, Malonn en Chris. In de avond kwamen er ineens mensen, wat ze vergeten waren te vertellen, maar ik ben zooo flexibel en heb helemaal geen structuur nodig, dus ik vond het alleen maar gezellig! Wat een persoonlijke groei toch ook. Daar is HPG niets bij. Ik heb gisteravond veel Engels gesproken, maar ook veel Frans. Ik kreeg zelfs een complimentje over mijn Frans! Dan heeft de tijdlijn van het leven van Napoleon dat ik vorig Jaar moest maken, heel veel tijd aan heb besteed, en wat vervolgens voor mijn ogen weer in de prullenbak werd gegooid, toch nog enigszins wat goeds opgeleverd.

En nu, nu zit ik even op mijn kamer mijn blog te schrijven waarvan ik mama had beloofd dat hij twee dagen geleden al zou komen... Some things dón't change...

P.S. Gisteravond had de neef van Seb kaas mee die hij had gemaakt, die dus heel sterk rook en smaakte. Ze hadden we er al voor gewaarschuwd dat hij mij deze kaas wilde laten proeven, dat de vorige au pair ervan moest kotsen, en dat ik het alleen hoefde te proeven als ik het zelf ook echt wilde. Maar ik was wel benieuwd naar hoe goor deze kaas wel niet moest zijn, dus ik wilde wel proeven. Iedereen zat vol verwachting te kijken naar mijn reactie, en waren helemaal verbaasd toen ik zei dat ik het lekker vond. Ik heb wat respect gewonnen bij Tonton Bubulle, maar Seb keek alsof hij water zag branden. Ach ja, je kan niet alles hebben in het leven.