Boy oh boy oh boy.

Als er iets is wat je leert van het leven. Is dat je nooit te vroeg moet juichen.

Momenteel zit ik op een stoffige kamertje van 2 bij 3, waar ik de afgelopen twee dagen vrijwel niet uit ben geweest. Hoe het zo ver is gekomen? Dat zal ik je vertellen.

De paar dagen nadat ik de laatste keer heb geschreven, voelde ik me steeds beter met als hoogtepunt quatorze juillet. Terwijl ik aan het zwembad lag van de 953e tonton die ik al heb ontmoet, deze genaamd Eric, mijn buikje rond van een lekkere en gezellige lunch met allemaal mensen die ik niet ken, was ik intens gelukkig. Ik keek uit naar de komende twee maanden.

De dag daarna moest ik werken. And that’s when shit hit the fan. Woensdag tot vrijdag was Lou-Ann een werkelijke duivel. Ze luisterde niet alleen totaal niet, ze was ook gewoon ronduit gemeen, waarbij ze me uitlachte als ik een woord verkeerd zij in het Frans.

Vandaar dat ik, toen we vrijdag in de auto zaten op weg naar Lozère, helemaal kapot was. In de auto voelde ik me niet helemaal lekker, maar ik dacht dat dat gewoon een combinatie was van vermoeidheid en heel veel bochten, maar dan ook echt heel veel. Die nacht was ik doodmoe, maar ik sliep heel slecht en met hazenslaapjes. Toen dacht ik dat dat was omdat ik aan het bed moest wennen.

De volgende dag, zaterdag, gingen we naar de markt. Ik voelde me nog steeds niet lekker, maar dacht dat dat was omdat ik nog steeds moe was. Op de markt was het niet verplicht om een masker te dragen. Sommigen deden het wel, maar het was in de open lucht en van de Nederlandse regering heb ik meegekregen dat een mondkapje vrij weinig doet, en alleen enigszins zoden aan de dijk zet als iedereen een mondkapje draagt. Ik droeg dus geen mondkapje, vanwege het Nederlandse mondkapjessceptiscisme (mooi galgjewoord, het nieuwe woord van het jaar, als je het mij vraagt).

Zaterdagmiddag lag ik in de schaduw een boek te lezen, toen ik langzamerhand hoofdpijn kreeg en rillingen. Ik ben toen in de zon gaan liggen om wat op te warmen. Toen ik vervolgens een half uurtje later opstond voelde ik me verschrikkelijk, en heb ik een paracetamol genomen. Maar de situatie werd er niet beter op, dus om half 8 (en dat is echt heel vroeg voor Franse begrippen) heb ik wat gegeten om vervolgens vroeg naar bed te gaan. Die nacht heb ik enorme koorts gehad, en de volgende dag voelde ik me nog slechter.

Die zondag had ik zoveel hoofdpijn dat ik eigenlijk alleen maar in bed lag, om zo snel mogelijk beter te worden. Rond 12.00 vroeg Seb hoe het met me ging, en of we naar het ziekenhuis moesten. Maar omdat we in de eerste instantie dachten dat het gewoon een zonnesteek was, zei ik dat dat niet hoefde. Maar naarmate de middag verstreek zat ik toch een beetje met COVID in mijn maag. Met mijn symptomen zou ik mij in Nederland moeten testen, maar ik wist niet hoe dat zat in Frankrijk. Dus ik probeerde mijn temperatuur te meten, maar die kwam de hele tijd uit op 36 graden, terwijl ik zeker wist dat ik koorts had. Uiteindelijk zijn we om 15.00 toch naar het ziekenhuis gereden om een test te doen, om het zekere voor het onzekere te nemen. En jawel: bij aankomst werd mijn temperatuur gemeten: 38,3. Er kwam een doktersassistent, omdat de normale dokter op vakantie was, die een beetje nerveus was. Maar ik met mijn ellenlange lijst van longproblemen, wist precies wat ik moest doen zodat hij naar mijn longen kon luisteren. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat een test misschien wel handig was. Dus een half uurtje later kwamen twee verplegers helemaal verpakt in plastic een stokje in mijn keel douwen, en vervolgens een anders stokje richting mijn brein. Aangenaam was het niet, maar we leven nog.

Na de test moest ik in zelfisolatie, wat dus betekent dat ik nu op mijn kamertje zit. Soms ga ik naar beneden met een mondkapje op om naar de badkamer te gaan, of om wat te eten, maar ik heb zo’n buikpijn, dat eten er niet echt in zit. De uitslag van de test krijgen we vanmiddag. Maar een ieder die ooit in zijn leven Ik Vertrek heeft gezien weet dat dat in Frankrijk een vrij ruim begrip is.

Mocht je denken dat deze thee al te heet was om te drinken, lees dan maar verder voor de meest recente ontwikkelingen!

Ik merkte namelijk dat dit gezin niet was zoals ik me had voorgesteld. Ik dacht dat de meeste Fransen hun kinderen wel streng opvoedden, maar we hebben hier dus blijkbaar te maken met een uitzondering. Zoals ik al zei luistert Lou-Ann voor geen meter. En niet alleen niet naar mij, maar naar niemand. Maar ik dacht dat ik mij gewoon moest aanpassen, en mij er niet zoveel van moest aantrekken. Ik wist sowieso dat de eerste paar weken zwaar waren, en was bereid om het in ieder geval nog twee weken vol te houden, en om dan pas een oordeel te vellen.

Maar vandaag vroegen Seb en Chris of ze mij even mochten spreken, en brachten ze mij het nieuws dat ze gisteren met de Franse partnerorganisatie hadden gesproken, dat die mij morgen zou bellen, en dat ze daarna een beslissing zouden maken of ze mijn programma stop wilden zetten of niet.

Uhm wat? We zijn net twee weken bezig? Maar volgens hen passen onze karakters gewoon niet bij elkaar. En daar hebben ze enigszins gelijk in. Zij zijn een heel actief gezin, en ik ben juist heel kalm. Maar ik was me er niet van bewust dat dit een probleem was. Maar voor hun was het dat dus blijkbaar wel. Dit betekent niet dat het al zeker is dat ik bij dit gezin wegga. Maar ik denk van wel. Ze hebben voor mijn gevoel namelijk best wel mijn vertrouwen geschaad door meteen naar de partnerorganisatie te gaan, en niet eerst met mij in gesprek te gaan. Daarbij had ik onbewust ook wel door dat het gewoon niet werkte, maar ik wilde het nog even aankijken. Ik ben namelijk niet zo’n persoon die meteen stopt als het moeilijk is.

Dus. Dit is de situatie momenteel. Die zich binnen 24 heel snel heeft ontvouwen, en waarbij problemen zich lekker snel opstapelden. Maar zoals Nietsche, of Kelly Clarkson voor de wat minder geletterden onder ons, zei: What doesn’t kill you makes you stronger.

And I ain’t dead yet! (Of ik blijk toch COVID te hebben, ik dat geval is er toch een grote kans dat ik dood ga, aangezien mijn longen gedurende mijn 18 levensjaren nog nooit echt de neiging hebben gehad om normaal te werken. Maar dat zien we dan wel weer :D)