Oke, het feit is, dat ik al de hele dag bezig ben met bedenken hoe ik dit het beste kan opschrijven en uitleggen, maar dat ik nog steeds niet is gelukt. Dus ik zeg het maar zoals het is.

Ik ben gisteravond ontslagen, en morgenavond haalt pa mij op om mij naar huis te brengen.

Wanneer ik naar huis ga is ook nog niet helemaal bekend, omdat origineel het plan was om zaterdag in Avignon te blijven om de stad te zien (want die heb ik nog helemaal niet gezien, want ik dacht dat ik de tijd had). Maar ik nog steeds ziek ben, en heb vandaag weer allemaal testjes heb gedaan om te kijken wat er mis is in mijn buik. Die resultaten krijg ik morgen, en aan de hand daarvan weten we of we het hier meteen moeten behandelen, of dat het ook kan wachten totdat ik thuis ben.

Ondertussen is de sfeer hier kut met peren, en wordt die met het uur erger. Ik had gehoopt dat we amicaal uit elkaar konden gaan, maar ik krijg steeds weer te horen wat ik allemaal verkeerd doe.

Dat is de situatie momenteel. Op de vraag: Wat is er allemaal gebeurd dat het ineens zo fout kan aflopen? heb ik geen antwoord. Ik heb werkelijk geen idee. Ik zou je niet eens een tijdlijn kunnen geven, want er is in zo’n korte tijd, zoveel gebeurd. Ik zou je al helemaal niet kunnen vertellen waarom ik ineens ben ontslagen. Hoe meer ik het probeer te begrijpen, hoe minder ik ervan begrijp. Ik denk ook niet dat ik het ooit zal begrijpen.

Hoe dan ook. Het is zoals het is. C’est la vie.

À (waarschijnlijk heel erg) bientôt!