We zijn nu ongeveer een week verder, en in alle eerlijkheid weet ik nog steeds niet wat de fuck er is gebeurd. Ik heb trouwens ook geen idee wat de fuck ik allemaal heb verteld op dit blog, dus als er dingen dubbel worden verteld, dan spijt mij dat, een heel klein beetje, je doet het er maar mee.

We zouden elke vrijdag een gesprek hebben waarin we evalueerden hoe het ging en wat er beter kon. In de week van 13 juli hadden we dit gesprek op een donderdag, omdat we die vrijdag in Lozère zouden zitten met familie. Die donderdag was er niets aan de hand. Zij zeiden dat alles goed ging, en dat ze het fijner vonden dat ik 3 volle dagen werkte. Ik zei dat ik dit ook fijner vond, en dat ik er nu klaar voor was om 3 volle dagen te werken.

Eerder hadden we ervoor gekozen dat ik 2 halve dagen en twee hele werkte, omdat ik anders 4 dagen niets te doen had, en het nog spannend vond om alleen naar Avignon te gaan. Zij begrepen dat, en Chris vertelde me toen dat dat helemaal niet erg was, omdat we nu pas in de tweede week zaten, en ik natuurlijk nog een beetje moest wennen en zelfvertrouwen moest krijgen. Chris heeft zelf toen ze 17 was twee maanden in New York gewoond, dus zij vertelde mij ook de hele tijd dat ze wist wat ik doormaakte, en dat zij zelf de eerste weken ook heimwee had gehad. Dit gesprek vond dus plaats op 10 juli, na aanleiding van mijn eerste week.

Een week later, op 16 juli, hadden we dus het gesprek over de tweede week. Ik vertelde dat ik helemaal gewend was voor mijn gevoel. Geen last meer had van heimwee, maar dat ik alleen een beetje moeite had met Lou-Ann, omdat ze absoluut niet luisterde. Dat snapte zij ook wel, want daar hadden ze zelf ook moeite mee. Ze vroegen me alleen om de badkamer schoon te maken. Voorheen hadden ze gezegd dat dat niet nodig was geweest, maar als ze wilden dat ik de badkamer schoonmaakte waar alleen ik gebruik van maakte, dan doe ik dat met liefde. En als dat het enige puntje van kritiek was, dan was alles goed toch?

Zoals ik al heb verteld, dus dat zal ik niet herhalen, werd ik vrijdag ziek, en werd ik steeds zieker. Dit kwam tot het punt dat ik alles wat ik at, er ook meteen weer uitkwam, waardoor ik woensdag naar de dokter ben gegaan. Uit die tests kwamen een stelletje infectiewaarden, waar ik niets van begreep. En toen kreeg ik dus een berichtje van de dokter uit Lozère dat ik zo snel mogelijk naar de spoedeisende hulp moest gaan. Maar verder was ik helemaal niet gestresst en ongerust of zoiets dergelijks. Ik had alleen al 3 dagen niets gegeten, en voelde me steeds zwakker worden. Maar verder ging alles top. Behalve dan het feit dat ik ontslagen was, en dan hebben we het nog niet over de sfeer in huis gehad.

Nadat ik namelijk mijn laatste blog had gepost, werd ik gevraagd naar beneden te komen. Ik had namelijk mijn Nederlandse organisatie gevraagd of ik door betaald zou worden als ik ziek was, en het antwoord dat ik kreeg was ja. Ik dacht dat Chris en Seb hier ook van op de hoogte waren. Vandaar dat ik Chris vroeg of ze mij deze week in cash zouden betalen, of het geld op mijn rekening zouden zetten. Ik had namelijk aangegeven dat ik het fijner vond als ze mij via mijn bankrekening zouden betalen, maar zij vonden het fijner om cash te betalen. En aangezien ik toch bijna wegging, vond ik het prima als ze mij in cash betaalden, omdat ik dat thuis toch makkelijk op mijn rekening kon storten. Maar Seb was het er niet echt mee eens. Hij vond het belachelijk dat ik hun nog meer geld aftroggelde, voor een week waar ik toch niet in had gewerkt. Toen ik vroeg wat hij bedoelde met geld aftroggelen, zei hij dat hij ook mijn medische kosten zou terugbetalen, en dat zij het voor mij zouden declareren. Ik bedankte hun hiervoor, en zij vertelden mij dat ik hun al mijn 'formulaires de remboursement' moest geven, en al mijn bonnetjes voor medische kosten. Dus die gaf ik hun lief, en op dat moment ook een beetje naïef. Toen zeiden ze mij ook dat ze vonden dat het echt niet kon dat ik geld wilde, terwijl ik hartstikke lui was, en deze week helemaal niets had gedaan, en dat ik nooit dankjewel zei, en dat ze al een hele tijd wisten dat ik geen goede match was, maar dat ik het elke dag weer bevestigde.

En toen. Toen deed ik iets, waarvan ik zelf ook niet weet waar ik ook al weer het gore lef vandaan haalde. Ik vertelde hun dat ik ook een beetje boos was. En toen ze mij vervolgens enorm verbaasd aankeken, vertelde ik hun dat ik vond dat ze misschien niet zo goed voor mij hadden gezorgd toen ik ziek was. En toen veranderde ik voor hun van een luie, verkeerde match, naar een vies wicht, die ze nooit meer wilde spreken. En hoewel dat best lastig is, om samen in een huis te wonen, maar elkaar nooit meer te spreken, heb ik me daar toch aan proberen te houden. Ik heb zoveel mogelijk op mijn kamer gezeten, totdat papa mij kwam halen vorige week vrijdag om half 3.

Zij hebben er aan hun kant ook goed aangehouden, dat moet ik ze meegeven. Zo hebben ze mij steeds genegeerd, mij alleen naar de dokter laten lopen terwijl ik ziek was, in de bloedhitte, en als kers op de taart, waren ze er niet toen ik wegging, en kreeg ik alleen een appje met de vraag of ik de sleutel in de brievenbus kon doen als ik de poort op slot had gedaan.

Maar nu laat ik mij meeslepen in mijn frustratie. En dat is niet eerlijk. Er zijn vast wel dingen die ik inderdaad verkeerd heb gedaan. Ik zal alleen nooit weten wat die dingen zijn, omdat er veel accusaties rondvlogen, maar nooit concrete voorbeelden. En vooral dat vind ik een beetje naar. Anders had ik mijzelf kunnen aanpassen, dingen anders kunnen doen en dingen kunnen leren. Nu is het gewoon onnodig op een soort oorlog uitgekomen. Een oorlog die ik helemaal niet wilde. En ik heb nog steeds mijn geld niet terug.

Dit is dus een tijdlijn van wat er de afgelopen week is gebeurd. Waarom ik ben ontslagen weet ik nog steeds niet. Ik denk dat het een mix is van factoren. Dat ze eigenlijk een beetje geldproblemen hadden doordat ze maanden inkomsten hebben verloren. Dat Lou-Ann eigenlijk geen au pair wilde, en dacht dat als ze de au pair wegpestte, ze weer de onverdeelde aandacht van haar moeder zou krijgen. En dat het meer werk bleek te zijn dan verwacht, omdat een au pair wat anders is dan een nanny. Een nanny is ouder, heeft meer ervaring en gaat aan het einde van de dag weer naar huis. Een au pair is jonger, weet het ook allemaal niet precies, en moet ook voor worden gezorgd. Maar zeker weten, zullen we natuurlijk nooit doen.

Nu sta ik dus voor de keuze of ik voor een rematch ga. Ik heb al een gezin gevonden in Saint-Paul-de-Vence. De vraag is nu of ik daar heen wil. Het is een vraag die ik niet wil beantwoorden, kan beantwoorden, maar wel snel moet beantwoorden. Én het is een vraag die alleen ik kan beantwoorden. Pffff.

Het goede nieuws is dat ik nu weer lekker thuis ben, heerlijk gesmothered wordt (dit moest ik al dan niet van ama zelf toevoegen) en straks op vakantie ga naar Goudargues! (En een dagje naar Avignon, want pa en ik wilden eigenlijk gewoon zo snel mogelijk naar huis zaterdag :D)