Nou, daar zitten we dan. Alweer. Dit keer zijn de krekels ook weer van de partij. Hoe kan het ook anders. Moeders geeft ze dus blijkbaar nog steeds geen aandacht.

Na een week heerlijk op vakantie te zijn geweest met mijn familie, wat trauma’s te hebben verwerkt, en wat kilo’s aan Nutella-ijs weer aan te zijn gekomen, was het tijd voor ronde twee.

Dit keer werd ik ook weer rond 6 uur wakker gemaakt, na ook weer weinig te hebben geslapen, maar dit keer door de zenuwen. De reis duurde nu wat minder, maar 3 uur, maar met zwarte zaterdag wilden we vroeg vertrekken om de files voor te zijn. Dat is gelukt, want het was lekker rustig op de weg. Ook nu weer, dit keer onder verkeerd te rijden, opende zich de poort, maar nu voor maar drie weken. Na een housetour en een inspectiebeurt van pa, die wat langer duurde dan de vorige keer (dit huis is namelijk íétsje groter) was er geen hotel om naartoe te gaan. Pa moest weer huiswaarts, en snel ook, want de files stapelde zich alweer op. Het afscheid viel minder zwaar dan verwacht, sorry pa, ik houd nog steeds van je.

Maar ik weet dat ik het kan, en ik weet dat het goed komt. Dat betekent trouwens niet dat ik nu niet vooralsnog aan het huilen ben, want ik vind het nog steeds RETE spannend.

Dit gezin heeft wat meer ervaring met au pairs, dus hopelijk word ik er dit keer niet meteen uitgeschopt. Er word hier meer van mij verwacht, maar het is wel duidelijker wát er wordt verwacht. Het meisje is liever, en ze spreken hier beter Engels. Voor zover mijn eerste indruk. (‘Nu weer terug naar jou in de studio, Annegien’)

Ik was wel vergeten hoe moeilijk het ook alweer was, om te wennen aan weer een hele nieuwe situatie. Ik was net in Avignon gewend, en nu moeten we weer helemaal opnieuw wennen. Je krijgt de hele tijd alleen maar informatie naar je toegegooid. Het is alsof je in het diepe wordt gegooid, het net lukt om je hoofd boven water te houden, terwijl iemand de hele tijd nog meer emmers water over je hoofd gooit. En net toen ik mezelf weer had leren zwemmen, en bezig was naar de overkant te zwemmen, werd ik uit het water getrokken. En nu kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen, want no way dat je nog onthouden hebt hoe je moet zwemmen. Al is het nu ik het zo teruglees wel een hele diepe metafoor. Excuses.

Het enige nadeel, waar Avignon beter was, is het feit dat ik daar mijn eigen kamer had met een kast en privacy. Hier zit ik in een kamer die Thaïs de afgelopen tijd als speelkamer heeft gebruikt. Dus overal ligt speelgoed, en ze komt af en toe ineens binnenlopen om wat te pakken. En een eigen kast is toch wel een voordeel, want nu moet ik de komende weken uit koffers leven. Maar we passen ons aan. Het is toch maar voor even. (Al wil ma dat ik een open mind houd, aangezien mij is aangeboden om nog een maand langer te blijven, en zij vindt dat ik dat in ieder geval moet overwegen. Tegen haar wil ik zeggen: ik zal het overwegen. Graag gedaan)

Als afsluitertje heb ik weer een telopdracht. Dit keer kunnen jullie niet de huilbuien tellen, maar de parallellen met het aankomst bij het vorige gezin. Succes!