Ik ben net een paar dagen hier, en mijn koffer is alweer gepakt. Maar dit keer om naar Isola 2000 te gaan. Dat is een skidorpje waar ze een appartement hebben, en waar ik morgenmiddag heen ga met Perla, de middelste dochter van Karine, Thaïs en wat vrienden van Perla. En hoewel het een super leuke ervaring zal zijn met allemaal leeftijdsgenoten, ben ik toch een beetje nerveus. Ik ken namelijk helemaal niemand, en de laatste keer dat ik in de bergen was... tja, dat ging niet zo lekker om het maar zo te zeggen. Maar een uitdaging op zijn tijd is ook wel leuk, want helemaal alleen naar een vreemd land in een vreemd gezin met heel veel verantwoordelijkheid, dat is natuurlijk geen uitdaging genoeg.

Maar ik merk wel dat ik dat beter aan kan dan ik had verwacht. Ik krijg veel meer verantwoordelijkheid dan bij het vorige gezin, en moet veel meer doen. Veel van die dingen vallen volgens mij ook echt niet onder de beschrijving van de werkzaamheden die een au pair moet verrichten, maar ik houd wel van hard werken, en zodra mij duidelijk is wat er van mij wordt verwacht, vind ik het allemaal prima. En er wordt van mij verwacht dat ik kan koken en bakken. Ik hoor mama en Juul al lachen, want letterlijk alles waar ik mijn handen aan leg fikt aan. Zo ook de koekjes. Maar ik kreeg te horen van Karine dat iedereen mijn koekjes lekker vond. Ze is dus nog gekker dan verwacht als ze mijn koekjes aan haar gasten heeft geserveerd. We hadden namelijk basterdsuiker nodig, maar dat was er niet. Bakpapier, maar dat was er niet. Honing, maar dat was er niet. Zelfrijzend bakmeel, maar dat was er niet. En daarbij was ik eigenlijk na 5 minuten al vergeten dat ik bezig was met koekjes maken, dus ik kan niet met zekerheid zeggen dat de koekjes precies 20 minuten in de oven zaten, want waarschijnlijk is het een stuk langer. Maar toen ik terugkwam had iemand de oven uitgezet.

Ik merk ook dat ik flink wat trauma's te verwerken heb, en dat het eigenlijk wel goed is dat ik voor een tweede keer ben gegaan. Ik merk namelijk dat ik de hele tijd bang ben om iets verkeerd te doen, en dat ze me daarom gaan ontslaan. Maar Karine is een schat, en vraagt vaak of ik het naar mijn zin heb en dat ze me waardeert. Ik op mijn beurt, heb geleerd dat communiceren dus nog belangrijker is dan ik al dacht dat het was. Ik dacht namelijk dat bij het vorige gezin de communicatie goed was, omdat we elke week reflecteerden. Maar nu weet ik dus dat dat een grote leugen was. Dus als er iets is, dan vertel ik dat meteen aan Karine.

Zo wilde Thaïs vanochtend alleen maar bij haar moeder zijn. En niets wat ik voorstelde om te doen, vond ze leuk. Dus uiteindelijk zei Karine dat het wel goed was. Dus ben ik naar mijn kamer gegaan om een serie te kijken, en een uurtje later klopte ze vrolijk aan. Daarna zijn we samen boodschappen gaan doen, en heb ik lunch gemaakt voor Thaïs, zijn we gaan zwemmen, en hebben we liedjes gezongen. En zo is de dag weer goed gekomen.

Hetzelfde was gisteren aan de hand. Na het koekjes bakken, wilde Thaïs bij haar moeder blijven, dus ben ik (met hartkloppingen) naar het zwembad gegaan om daar in mijn eentje te zwemmen en te zonnen. Maar toen ik Karine vervolgens in de keuken tegenkwam, wreef ze me liefkozend over mijn rug, om te laten weten dat het goed was.

Ik heb de hele tijd het gevoel alsof ik heel hard moet werken, en dat ik niet stil kan zitten, omdat ik ander lui ben. Maar de opdracht die ik heb gekregen, was om per dag een paar uurtjes met Thaïs te spelen, en natuurlijk om een beetje mee te helpen in het huishouden. En dat vergeet ik af en toe.

Verder leer ik nu hoe het echt is om au pair te zijn. Met een meisje dat wel luistert, wel opgevoed is, met ouders die wel kunnen communiceren. (Maar toch ben ik nog steeds een beetje bang dat ik ineens ontslagen word! Ssssst..)