Ik heb het liedje Rollercoaster van Monsif nog niet eens uit mijn hoofd of ik moet alweer de volgende update schrijven.

Er is in de tussentijd wel veel weer duidelijk geworden. Olivier is nu inderdaad op Ibiza, Jade is aan het werk, en Perla gaat volgens mij alleen maar feesten af momenteel. En Sandra heeft inderdaad corona.

Met dat geweldige nieuws werd ik vandaag wakker. Ik liep de keuken in voor mijn ontbijt, en vrijwel meteen vertelde Sandra dat ze positief was. Nou ja, niet zo heel erg positief, want anderen potentieel besmetten is niet echt iemands hobby, behalve als je Plague Inc. aan het spelen bent, in dat geval is er iemand aan het winnen. Maar ze is wel positief voor COVID. Oeps.

Na mijn ontbijt (wel eerst eten natuurlijk, dat heeft altijd de hoogste prioriteit) heb ik mijn ouders gebeld, en die reageerden precies zoals ik al had gedacht dat ze zouden doen, en zoals ze de eerste keer reageerden toen ik misschien corona had (ja ja, je leest het goed: we have been over this, people!). Pa bleef kalm, ma niet zo. Maar we leven allemaal nog, voorlopig.

Nadat ook mama was gekalmeerd en op weg was naar haar volgende stadium van rouw, stipten we alle mogelijke scenario's uit met de weinige informatie die we hadden, want communicatie is niet bepaald een overtuigend motief deze zomer. Ik wist niet wat er aan de hand was op de boot in Ibiza, ik wist niet wat Sandra en Baltazaar zouden doen, ik wist niet wat ik nou moest doen, etc. Dus appte ik Karine met de vraag wat hun plan was, en wanneer zij thuis zouden komen. Ik kreeg (natuurlijk) geen antwoord op mijn vraag, maar desalniettemin een antwoord, wat voor Fransen al een hoop is. Haar antwoord was het aanbod dat als ik eerder naar huis wilde, dat mogelijk was, en dat zij dan wel de extra kosten zouden betalen.

Dat was een lastige keuze, want nu weggaan betekent dat ik Karine, Thaïs en Olivier niet meer zou zien, en dus ook geen afscheid zou kunnen nemen. Maar hier blijven zou betekenen dat ik uit de buurt moest blijven van hun tot de uitslag van mijn test er zou zijn, en tegen die tijd zou ik al weer weg moeten. Of niet, als de test positief zou zijn.

Toen heb ik ervoor gekozen om weg te gaan, en binnen een paar minuten was het geregeld. Dus nu ga ik morgen, en tegen de tijd dat velen dit lezen, vanavond, weg. Mijn koffers zijn op moment van typen al gepakt.

Toch vind ik het best ironisch. Alles gaat goed, tot dat je gezin je ineens ontslaat, en je plots weg moet. Vanwege deze nare ervaring, ga je naar een ander gezin, om toch met een leuke au pair ervaring te sluiten. En alles gaat goed, totdat er ineens corona uitbreekt, en je plots weg moet. Maar gelukkig ga ik nu met een goed gevoel, en een goede relatie met het gezin weg, dus dat is in ieder geval wat.

Verder doe ik er allemaal wel lacherig over, maar ik vind het eigenlijk diep van binnen vooral kut. Sorry, mama, dat ik weer scheld, maar ik gebruik in ieder geval leestekens. Kut, omdat ik gewoon had gehoopt dat na een kut einde van mijn middelbare schooltijd, ik een nieuwe en vooral toffe periode tegemoet kon gaan. En dat is dus niet gelukt. Het was blijkbaar te veel gevraagd. Ik sta nou eenmaal bekend om te veeleisend te zijn. Vrijwel alles wat mis had kunnen gaan, is misgegaan. En daar baal ik van, want ik kan er helemaal niets aan doen. Ik heb me de afgelopen tijd te pletter gewerkt om alles in zo goed mogelijke banen te leiden, maar het mocht niet baten. Om er een woord aan vast te binden, voel ik me verslagen momenteel. En om dat weer in een woord te beschrijven: dat is kut. En dat is de laatste keer voorlopig dat ik scheld. Of een blog schrijf, denk ik.

Bedankt allemaal voor het volgen van mijn blog. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Hopelijk zie ik je bij deel 2!

P.S. Wat zijn jullie eigenlijk allemaal een stelletje ramptoeristen. Een verhaal volgen over een meisje die in het buitenland keer op keer wordt genaaid. Wat vies eigenlijk! Ik hoop in ieder geval dat jullie jullie eigen leven nu meer waarderen. Eentje waar je niet genaaid wordt. Of juist wel, maar dat het dan wél aangenaam is. Dat kan ook, natuurlijk. Én ik hoop dat niemand van jullie na het lezen van mijn blog het in zijn idiote hoofd haalt om naar het buitenland te gaan. Blijf maar lekker in Nederland. Het is er misschien wat kouder, maar mensen communiceren er wel, en je weet waar je aan toe bent.

Oke nu ben ik echt klaar. Houdoe, en tot de volgende!

Klaartje out. *mic drop*