Het is momenteel half 11, en ik kan niet slapen. Ze zeggen wel dat als je gaat liggen alle spanningen in je buik ineens naar de hoofd stijgen. Dus bij deze bied ik jullie mijn horizontale gedachtes aan.

Toen ik voor een tussenjaar koos, interpreteerde ik het woord tussen in tussenjaar als een vrij jaar tussen twee schooljaren. Het lot, God of de wereld had andere plannen, en nu zitten we hier.

Tussen slaat namelijk voor mij, en voor vele anderen momenteel, vooral op het feit dat je letterlijk overal tussenin zit. De bedoeling van mijn tussenjaar was, dat ik naar Frankrijk ging om daar voor drie maanden te wonen. Dat wil zeggen een routine, vrienden, gewoontes. In plaats daarvan kreeg ik twee weken daar, twee weken hier, toen weer twee weken ergens anders. Ook straks in Oostenrijk zit ik waarschijnlijk weer tussen periodes waarin je mag komen opdraven. En zelfs nu ik weer een tijdje thuis ben, zit ik nu weer tussen twee dingen in. Ik zit steeds maar te wachten op het volgende, maar waarop weet je niet precies, want het leven is nu voor iedereen nog onzekerder dan het al was. Maar dat onzekere zit nu een beetje aan mij te knagen.

Voor zover mijn melodramatische middernachtelijke overdenkingen. Ik dacht, die gooien we er ook even in voor de verandering. Straks denken mensen nog dat ik echt een leuk en vrolijk persoon ben. Om maar met een positieve noot af te sluiten: ik ben maandag geslaagd voor mijn rijbewijs! Én ik vertrek donderdag naar Kaprun voor mijn skilerarenopleiding.

• 'Oooh Klaar, vandaar die deprimerende toon! Je bent gewoon gespannen voor je opleiding!'
• Nou hé, bingo, jij mag ook weer je V&D cadeaukaart op komen halen.
• 
  
• 
  

Zo. Dan laat ik jullie weer alleen. Ik ga tukken. Excuses voor de vrij onduidelijke blog. Zie het maar als een zeer mistige denkpiste, een buckelpiste zowaar. Auf wiedersehen.