Tja, ik zit nu al weer een week thuis, en het uit mijn nasi vreten is weer begonnen. Ach, het was leuk zo lang het duurde. Eigenlijk: het is nog steeds leuk. Ik kan eigenlijk niet anders dan er keihard om lachen. Ik had het namelijk al zien aankomen. Het kan namelijk niet zo zijn dat er iets is wat wél goed gaat dit jaar. Ik ben in totaal 3 dagen in Kaprun geweest, maar ik zal het allemaal uitgebreid vertellen. Dan lijkt het in ieder geval langer.

Op donderdagavond reden we weg. Ik zat in de bus toevallig achter een jongen die ik van de Duits lessen kende, en voor twee meisjes die bij mij op de kamer zouden zitten. Ik zat alleen, wat ik eerst jammer vond, maar uiteindelijk bleek dat juist heel fijn te zijn. Want slapen in een bus met 10 centimeter beenruimte is nog al een uitdaging. Al ging het me best goed af. Ik had die donderdag de hele dag in de auto gereden van hot naar her, wat achteraf veel vermoeiender was dan ik me had ingedacht. Safe to day: ik was helemaal gesloopt. In de bus heb ik gelukkig best lekker kunnen pitten, gezien de omstandigheden (60 man dicht op elkaar, geen beenruimte, en 14 uur lang een mondkapje op). Dus toen we de volgende morgen vroeg aankwamen was ik iets wat in de verre verte misschien enigszins op uitgerust gelijkt. Ongeveer. Toen we om 9 uur aankwamen bleken de Oostenrijkers net zo gierig te zijn als Nederlanders, want hoewel het ontbijt nog geserveerd werd, mochten we niet ontbijten, want daar hadden we niet voor betaald. Dus hebben we van 9 uur tot 3 uur op onze kamer gezeten, met een korte tussenpose van de tijd waarin we naar de supermarkt gingen. Om 4 uur hadden we een briefing waarin we een praatje kregen van de Ausbilders die ons vertelden wat de bedoeling was de komende 10 dagen, en kregen we een heerlijke dikke pil mee die we konden gebruiken als 'naslagwerk'. Als bijbaantje fungeert dit boek echter als voetenbreker, mocht hij op een op andere manier op je voeten terecht komen. Ook kregen we te horen dat het absoluut niet de bedoeling was om met elkaar te 'vermishen'. Je mocht alleen met de mensen op je kamer contact hebben, en als je een feestje gaf dan werd je van de opleiding afgestuurd. En daar waren ze écht heel streng in. Écht heel streng, hoor.

Na deze briefing was het weer wachten, dit keer op de theorieles om 6 uur. Via Zoom. Op het netwerk van het hotel. Nadat vrijwel iedereen had geklaagd over het feit dat ze er 1) de hele tijd uit de meeting werden gegooid, 2) het beeld de hele tijd vastliep en 3) de verbinding de hele tijd wegviel, konden we eindelijk beginnen. Na een uurtje flink gestressed pennen, omdat er wel heel snel in het Duits werd gepraat, was de eerste theorieles dan een feit. We hadden er honger van gekregen. En met ons volgens mij het hele hotel, want toen we om 7 uur bij het buffet aankwamen was het een grote chaos en was vrijwel al het eten op. Na wat restjes zijn we terug naar de hotel kamer gegaan om, als de goede studenten die we zijn, het uurtje aangeraden zelfstudie te doen. Daarna was ik wel helemaal kapot, en ben ik om 10 uur alweer mijn nest in gedoken. Helaas hadden anderen niet hetzelfde idee, en heb ik de hele nacht niet kunnen slapen vanwege anderen die met zijn alle aan het feesten waren, Weet je nog, datgene wat absoluut verboden was?

De volgende dag moesten we al vroeg op, want om half 8 was het ontbijt, om kwart over 8 ging de bus naar de gletsjer, en om 9 uur moesten we bij het verzamelpunt boven op de gletsjer zijn. En al gauw werd duidelijk dat blijkbaar heel veel respect had voor Kaprun, want echt maatregelen waren er niet. Goed, je moest je mond en neus bedekken, maar afstand houden vinden ze daar waar niets. Het was heerlijk knus in de bus, en de wachtrij, en de gondellift, en nog een gondellift, en de stoeltjeslift, en nog een rij voor de sleeplift, en bovenop de berg wachtend op de Ausbilders.

Na twee uurtjes super intensief korte bochten skiën en elke seconden ALPINES FARHVERHALTE naar je hoofd geslingerd krijgen, hadden we 3 kwartier pauze, wat net genoeg bleek te zijn om even wat eten naar binnen te stouwen en te plassen. Daarna moesten we er weer twee uurtjes tegenaan, maar die waren gelukkig net wat minder zwaar, en ook onze Ausbilder bleek ineens complimentjes te kunnen geven. Daarna moesten we weer de hele terugreis ondernemen om om kwart over 4 klaar te zitten voor de volgende theorieles. Vlak voordat deze les werd afgesloten kregen we nog even gauw te horen dat Oostenrijk in lockdown zou gaan vanaf dinsdag, maar dat niemand nog wist wat dat voor de opleiding zou betekenen. Fijne avond verder. Die nacht heb ik dus heeeerlijk geslapen met dit nieuws in mijn achterhoofd, not.

Gelukkig kon de leiding wel goed door de feestjes van vorige nacht heen slapen, en is er niemand de eerste dag al weggestuurd. Sterker nog, er waren helemaal geen consequenties. Dus dan mag jij raden wat er de tweede nacht gebeurde...

De tweede dag skiën ging echt verschrikkelijk slecht als je het mij vraagt. Waar ik aan het einde van de eerste dag net de Alpines Fahrverhalte voor mijn gevoel onder de knie kreeg, was ik dat de tweede dag helemaal kwijt. Gelukkig kregen we die dag toen we weer terug waren in het hotel wel duidelijkheid over de hele lockdownsituatie. Vlak voor onze theorieles kregen we namelijk het volgende te horen: Helaas moet de opleiding worden afgebroken. Morgenavond vertrekt er een bus voor de mensen van Snowlife die jullie naar huis brengen. Duiters en Oostenrijkers moeten Klaus een berichtje sturen om een afspraak te maken voor een sneltest. Dan gaan we nu beginnen met de theorie. Ik weet niet waar die vent zijn tact vandaan haalde, maar het zal zijn reet zijn geweest. Al gauw was iedereen in de stress, mensen waren aan het huilen, iedereen belde meteen naar huis, en ik zat temidden van die chaos kei hard te lachen. Dit moet ook net weer mij overkomen.

Hierna hebben we de meest voor de hand liggende stap ondernomen. We zijn gaan zuipen. Helaas kon het zuipen maar tot 10 uur, en had ik na 2 glazen wijn en een Jägermeister ook wel weer mijn grens bereikt. Maar het was wel een gezellige avond. Ik heb allemaal nieuwe mensen ontmoet die we eerst niet hadden gezien omdat wij als vrijwel enige groepje ons nog enigszins aan regels hielden. Ik heb zelfs nog iemand ontmoet die ook op Beekvliet had gezeten en ook in Den Bosch woont. Quelle chance. Helaas is het vaak óf gezelligheid, óf slaap, dus die tweede heb ik helaas niet mogen ontmoeten die nacht.

De derde dag ging dan dus ook kut met peren met slaapgebrek en een lichte kater. Maar gelukkig had letterlijk iedereen daar last van. Terug in het hotel was het gauw douchen en pakken, en mochten we nog een avondmaal verorberen na het uitchecken, want daar hadden we wel voor betaald. Daarna gingen we de bus in, waar ik toevalligerwijs weer alleen zat. Maar veel geslapen heb ik dit keer niet, want het was net te gezellig met mijn achterburen. Wél een voordeel van mondkapjes, en dat moet gezegd worden: niemand ziet dat je heel lelijk en met mond open slaapt, want de helft van je gezicht is toch bedekt.

Bij aankomst in Nederland was papa zo lief, om ondanks de tijd, mij op te komen halen, en zijn we gauw naar huis gegaan om te tukken. Nou ja, ik ben gaan tukken. Papa is gaan werken, de arme schat. Wat is het toch zwaar om kinderen te hebben. Je rijdt je wat af met zo'n verwend nest dat per se een tussenjaar moet hebben in coronatijd. Gelukkig dat ik nu een rijbewijs heb dan maar. Dan betaal je je alleen blauw aan benzine als ik je auto weer eens jat.

Volgens mij zijn jullie nu weer bijgepraat. Het is de bedoeling dat ik de opleiding afmaak als je gletsjer weer opengaat. Daarna weet ik nog niet wat ik ga doen. Ik denk niet dat ik skiles ga geven. Je kunt het noodlot slechts zo lang tarten, en ik ben een beetje murw geslagen van voorgaande pogingen. Nu ga ik maar even een plan b maken. Waarschijnlijk werken en vrijwilligerswerk in de buurt. Dus mocht je nog iemand weten die werk aanbied, of hulp nodig heeft. Je weet me te vinden. Ik heb zeeën van tijd.Ik pas graag op, geef bijles, en sta eigenlijk overal voor open.

Dat was 'm weer. Tot de volgende. Misschien.